Στις αρχές του 20ου αιώνα, πέντε φιλότεχνα αγόρια διαπράττουν ένα αδικαιολόγητο έγκλημα και οι μεγαλοαστοί γονείς τους αποφασίζουν να τα τιμωρήσουν παραδίδοντάς τα σε έναν σκληροτράχηλο καπετάνιο που θα τα «αναμορφώσει» κατά τη διάρκεια ενός περιπετειώδους πλου.
Ο χαρακτηρισμός του «art-house» σινεμά, επιτέλους, βρίσκει μία ταινία που τον δικαιώνει! Διότι εδώ μιλάμε κυριολεκτικά περί έργου Τέχνης. Που ξεφεύγει και των ορίων του, ίσως. Και πρόκειται για σκηνοθετικό ντεμπούτο (μεγάλου μήκους), το οποίο ξυπνά στο νου αναμνήσεις υπέροχες από παλαιότερα έργα του Ραούλ Ρουίζ, του Ντέρεκ Τζάρμαν ή του Χανς-Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ! Μια αληθινή πρόταση διαφορετικού, καλλιτεχνικού σινεμά με εικαστικό ενδιαφέρον απόλυτα εστετίστικο, που ακόμη κι αν ενοχλήσει μερίδα του κοινού, δύσκολα μπορείς να του αρνηθείς την μοναδικότητά του ως αξία στο φιλμικό σύμπαν του σήμερα.
Σε ένα πλαίσιο δράσης παρόμοιο με εκείνο του λογοτεχνικού αριστουργήματος «Ο Άρχοντας των Μυγών» του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, πέντε νεαρά αγόρια κατηγορούνται για ένα βάναυσο έγκλημα στις αρχές του 20ου αιώνα. Η ενοχή τους είναι δεδομένη. Αντί τιμωρίας, υποχρεώνονται να ακολουθήσουν έναν μυστηριώδη καπετάνιο σε ναυτική περιπέτεια «ενηλικίωσης», η οποία θα τα οδηγήσει στην ανταρσία, για να καταλήξουν σε ένα άγνωστο νησί τροπικής βλάστησης με «μαγικές» ιδιότητες.
Με μια διάθεση «ποιητικής» εικονοποιίας, κυρίως σε ασπρόμαυρο φιλμ και «παλιακό» frame, λες και κρυφοκοιτάζεις stills από ViewMaster, ο Μαντικό στήνει ένα σύμπαν αδιαφιλονίκητης αισθητικής γοητείας, με άπειρα back projections «λανθασμένης» προοπτικής, διπλοτυπίες, μακέτες ή μοντέλα, ακόμη και εφέ προκλητικά ψεύτικα στο βλέμμα, αποφεύγοντας μανιασμένα την ταύτιση με οτιδήποτε το ρεαλιστικό (κάτι που σχεδόν αντιστρέφεται στο καθαρά νατουραλιστικό τοπίο της νήσου). Το homoerotic στοιχείο είναι λανθάνων αν και… στη διαπασών, με τα φαλλικά σύμβολα να σου κλείνουν διαρκώς το μάτι (ακόμη και χιουμοριστικά, όπως στη σκηνή με το δέντρο που «φτύνει» σαν έκκριση σπέρματος τους ζουμερούς χυμούς του στο «μαγικό» νησί). Οι ουσιαστικές προθέσεις του Μαντικό, όσον αφορά τη σεξουαλικότητα των ηρώων, αναπτύσσονται πέρα από κάθε υποψιασμένη φαντασίωση σουρεαλισμού! Το «queer» δίνει τη θέση του σε έναν προσανατολισμό παν-ηδονισμού, στον οποίο τα φύλα χάνουν τη σημασία τους, όσο και την ταυτότητά τους.
Πέραν της προφανούς αναφοράς στον Γουίλιαμ Μπάροουζ (ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από βιβλίο του), το δεύτερο μέρος των «Άγριων Αγοριών» είναι ένα παραισθητικό παραλήρημα ορμονικής μετάλλαξης που δεν θα τολμούσε να φανταστεί να συμβαίνει σε μία… μυστηριώδη νήσο ούτε ο Ιούλιος Βερν, με εικαστικά «δάνεια» από το «Flaming Creatures» (1963) μέχρι και το «Pink Narcissus» (1971)! Και μόνο να συζητάμε για τέτοια πράγματα εν έτει 2019, σε έναν κόσμο απόλυτης κινηματογραφικής στειρότητας και ατολμίας, αποτελεί υπέρβαση. Δεν θα ξοδέψω άλλες λέξεις γι’ αυτό που έκανε ο Μαντικό εδώ, καθώς οι εικόνες και η φαντασία του έργου ανήκουν στο βλέμμα και ουχί στην περιγραφή. Επιβιβαστείτε σε αυτό το «ταξίδι». Όσο πιο παρθένοι σε αυτό που έχετε να αντιμετωπίσετε, τόσο το καλύτερο.
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr