Η σχεδιάστρια κόμικ Ραφαέλ και η ιδιοκτήτρια εκδοτικού οίκου Ζυλί είναι ζευγάρι και διαπληκτίζονται συνεχώς. Ένα βράδυ ,σε μια πολύ σοβαρή διαδήλωση των «κίτρινων γιλέκων», η Ραφαέλ γλυστράει στο δρόμο, σπάζει το χέρι της και η Ζυλί τη μεταφέρει στο νοσοκομείο που εφημερεύει. Σε όλη τη διάρκεια της νύχτας γνωρίζονται με κάποιους τραυματίες ή ασθενείς, με νοσοκόμους, γιατρούς και διαδραματίζονται διάφορα περιστατικά κωμικά, τραγικά, παράδοξα.
Μια ακόμα πολύ ευπρόσωπη παρουσία του σύγχρονου γαλλικού σινεμά από την έμπειρη Κορσινί, που συνδυάζει τα στοιχεία της ταινίας δυστοπίας, τεκμηρίωσης, της σπονδυλωτής και της «μαύρης» σάτιρας, με στοιχεία αλληγορίας.
Με ένα εκπληκτικό μοντάζ (χωρίς αυτό δεν θα είχε «ακυρωθεί» η θεατρικότητα των στενών χώρων ),θαυμάσια φωτογραφία, με υπέροχους ηθοποιούς, μας προσφέρει ένα φιλμ, που με βάση την τηλεοπτική επικαιρότητα και το πραγματικό, μετασχηματίζεται σε μια δυστοπική, μελαγχολική αλληγορία, με στοιχεία φιλοσοφικού προβληματισμού πάνω στο τυχαίο και μοιραίο.
Σε σύγκριση με τα ανάλογα αμερικανικά δράματα και «σειρές», στόχος εδώ είναι να καταχωρηθεί η αδυναμία σύγκλισης των ανθρώπων σε επίπεδο επικοινωνίας. Κατ΄ επέκταση, το δυσοίωνο πολιτικό μήνυμα αναφέρεται πως είναι πια αδύνατο στις σύγχρονες συνθήκες να υπάρχει σύγκλιση δυναμικών για μια επανάσταση- εξέγερση
Δίκαια η Κορσινί καταλήγει έμμεσα, πλήν σαφώς, πως η περίπτωση των «κίτρινων» γιλέκων ήταν μια νοθευμένη επανάσταση.
Συμφωνώ απόλυτα πως η δημιουργός, έμπειρη και ενημερωμένη, καταγράφει το καίριο κοινωνιολογικό και ιδεολογικό θέμα της εποχής μας.
Στο δια ταύτα, η ταινία μου άρεσε, μου πρόσθεσε στοιχεία στον σκεπτικισμό και προβληματισμό μου.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress