O«Πινόκιο», το κλασικό παραμύθι του Κάρλο Κολόντι και πάλι μπροστά μας, δύο μόλις χρόνια μετά την εκδοχή του Ματέο Γκαρόνε με τον Ρομπέρτο Μπενίνι ως Τζεπέτο και λίγο πριν ακολουθήσει η εκδοχή του Ρόμπερτ Ζεμέκις με τον Τομ Χανκς στον ίδιο ρόλο.
Το εγχείρημα του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο του οποίου το ονοματεπώνυμο βρίσκεται και στον ελληνικό τίτλο της ταινίας («Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο») αποκτά ενδιαφέρον χάρη στην «εφιαλτική» ματιά του σκηνοθέτη ενώ συνδυάζει το stopmotionanimation με την πολιτική τοποθετώντας την ιστορία της ξύλινης κούκλας της οποίας η μύτη μεγαλώνει όταν ψεύδεται, στην φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι. Μέσα από την αφήγηση του γρύλου μαθαίνουμε την ιστορία του Πινόκιο, που ο μαέστρος της ξυλουργικής Τζεπέτο κατασκεύασε ως αντανάκλαση του μονακριβου γιού του που σκοτώθηκε από αεροπορικό βομβαρδισμό. Χωρίς ίχνος «παιδικότητας», η ταινία πραγματεύεται θέματα όπως ο εφιάλτης του πολέμου, η απώλεια, ο θάνατος και η παιδική εκμετάλλευση. Στην ουσία νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης στρέφεται προς τον αριστουργηματικό του «Λαβύρινθο του Πάνα» για να δώσει την δική του άποψη πάνω σε ένα κλασικό παραμύθι παιδικής αθωότητας. Και τα καταφέρνει θαυμάσια.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr