Τον έρωτα, που αναπτύσσεται με τη φροντίδα και τη στοργή αφηγείται στην εξαιρετική αυτή, δοσμένη με ανθρωπιά, αληθινή συγκίνηση και, πάνω απ’ολα, ποιητική διάθεση, αφηγείται στην ταινία του «Ο σπόρος μιας αγάπης», ο Κινέζος σκηνοθέτης Ριουτζούν Λι. Έναν έρωτα που σίγουρα θα ενθουσίαζε τον Άδωνιι Κύρου και θα έπαιρνε ξεχωριστή θέση στο εμβληματικό βιβλίο του «Έρωτας, ερωτισμός στον κινηματογράφο».
Το ερωτευμένο, αν και όχι αρχικά, ζευγάρι της ταινίας είναι δυο αγρότες, απόβλητοι στην πραγματικότητα, από μια επαρχία της Κίνας (όπου γεννήθηκε και ο σκηνοθέτης): δυο φτωχοί μεσήλικες, ο Μα και η Γκουιγίνγκ (ηθοποιοί ερασιτέχνες όπως και τα διάφορα συγγενικά πρόσωπα που χρησιμοποιεί στην ταινία του ο Λι), που οδηγούνται σε γάμο ύστερα από πίεση των παιδιών τους και που σταδιακά, χάρη στη φροντίδα που δείχνει από την αρχή ο σιωπηλός βασικά Μα για την με μερική αναπηρία Γκουιγίνκ, μετατρέπεται σε ένα συγκινητικό, σχεδόν «τρελό» θα έλεγα, με την έννοια που του έδιναν οι σουρεαλιστές.
Με τον Μα να επιδίδεται τόσο στη φροντιδα του αγροκτήματος και των ζώων τους, να οργανώνει και να κάνει όλες τις αναγκαίες δουλειές στα χωράφια και να αναλαμβάνει και το κτίσιμο του νέου τους σπιτιού, όσο και στη φροντιδα της Γκουιγίνγκ, η οποία προσπαθεί όσο μπορεί να τον βοηθήσει – σε μια από τις πιο όμορφες σκηνες τους, την παρακολουθούμε να προσπαθεί να τον βοηθήσει να μαζέψουν τα βρεγμένα τούβλα στη διάρκεια μιας ξαφνικής βροχής και να καταλήγουν οι δυο τους, καταβρεγμένοι και ξεσπώντας σε γέλια, στο έδαφος.
Παράλληλα με την ερωτική αυτή ιστορία τους, η ταινία είναι και μια ωδή στη φύση και την ομορφιά της, με σκηνές που θυμίζουν τόσο τις ταινίες του Ντοβζένκο («Η γη»), όσο κι εκείνες των Μούρναου της «Αυγής» και του Ζαν Ρενουάρ των «The Sputherner» και «The River». Ακόμη, η καλλιέργεια της γης και η επιμονη του Μα σε μια ζωή κοντά στα ζώα και το γαϊδουράκι του (με την πιο συγκινητική σκηνή εκείνη της «απελευθέρωσης» του κουρασμένου ζώου), με το οποίο μεταφέρει τα προϊόντα του αγρού, χρησιμοποιούνται από τον σκηνοθέτη για να τονίσει τη σχέση ενός τρόπου ζωής κοντά στη φύση (μαζί και στον άνθρωπο και τα, έστω και συχνά ακατόρθωτα του όνειρα) που ο σύγχρονος πολιτισμός προσπαθεί να εξαφανίσει (η μετακόμιση σε διαμερίσματα στις μεγάλες πόλεις που προσφέρει το κράτος στο ζευγάρι). Ένας με βάση την εκβιομηχανοποίηση τρόπος ζωής που ο Ριουτζούν είχε ήδη στηλιτεύει και στην προηγούμενη ταινία του, Walking Past the Future που είχε εντυπωσιάσει στο « Ένα κάποιο βλέμμα» των Καννών του 2017.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr