Ένα παράξενο πουλί-παρατηρητής, ένα τραυματισμένο dodo, παρακολουθεί την καθημερινή σαπουνόπερα μιας ξεπεσμένης πλούσιας οικογένειας στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Μόνο ο πλούσιος γάμος της κόρης ενδέχεται να τους σώσει όλους, μαζί τους και το Dodo.
Ο Πάνος Κούτρας κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους: αναβιώνει το είδος του Μελό με Αλμοδοβαρικούς όρους, με ανατροπές στο ύφος του Ντάγκλας Σερκ και τσιμπιές από σικ ελληνικό φολκ, φιλτραρισμένο για να αγκαλιαστεί πρώτα από την ευρωπαϊκή κοινωνία και εν συνεχεία ως εμπορικό προϊόν καλλιτεχνικής προέλευσης και το δικό μας «καλάθι της νοικοκυράς». Κάθε τι αλλόκοτο και παράξενο βρίσκει τον χώρο που του αναλογεί σε ένα σύμπαν πλασμένο από τον ενορχηστρωτή σκηνοθέτη δημιουργό.
Με τη Σμαράγδα Καρύδη να ενσωματώνεται στο σύμπαν του παραλόγου με άνεση σαν να γεννήθηκε εκεί, τη Τζεφ Μοντάνα σε μια ειλικρινή και μετρημένη ερμηνεία, την Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου να προβλέπει όσα δεν λέγονται για την ηρωίδα της και να τα ενσωματώνει με οικονομία και σοφία, τον Άγγελο Παπαδημητρίου να παραμένει μια sui generis παρουσία, απόλυτα ενσωματωμένη στο σύμπαν παραλογισμού που με τόση δεξιοτεχνία έχει φτιαχτεί, η ταινία είναι ένα δείγμα κινηματογράφου που μπορεί να συγκριθεί ΜΟΝΟ με προηγούμενες ταινίες του δημιουργού. Το «Dodo» είναι μια ταινία-είδος προς εξαφάνιση που ευτυχώς βλέπουμε στο τσίρκο της μεγάλης οθόνης.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr