Ένα παράξενο πουλί που έχει εξαφανιστεί από τον πλανήτη, θα εμφανιστεί σε μια πολυτελή κατοικία, στην καρδιά των γαμήλιων προετοιμασιών, καθώς μια μεγαλοαστή οικογένεια παντρεύει τη μοναχοκόρη, σε μια προσπάθεια να γλιτώσει την οικονομική καταστροφή. Μέσα στις επόμενες μέρες, το άκακο και φοβισμένο Ντόντο θα νιώσει παγιδευμένο και θα καθορίσει τις εξελίξεις. Τα όρια ανάμεσα στη λογική και την τρέλα θα δοκιμαστούν και η κατάσταση θα βγει σύντομα εκτός ελέγχου.
O Πάνος Κούτρας μετά το “Xenia” επιστρέφει με το πιο φιλόδοξο φιλμ του μέχρι σήμερα. Φιλόδοξο επειδή, ακολουθώντας πάνω μια από ντουζίνα χαρακτήρες και παραμένοντας πιστό στην επί ίσοις όροις ανάπτυξη όλων τους (βασικό και αξιοθαύμαστο κομμάτι της κοσμοθεωρίας του Κούτρα κι όχι απλώς ένα δομικό καπρίτσιο) έχει μια τρομερή πολυπλοκότητηα την οποία καλείται να διαχειριστεί.
Το πρώτο μέρος είναι μαγευτικό, vintage Κούτρας: Χαρακτήρες από διάφορες διαδρομές της ζωής που γνωρίζονται μες στην παλλόμενη νύχτα, εκεί όπου οι προκαθορισμένες μας ταυτότητες και τα εξαναγκαστικά μας «θέλω» δεν σημαίνουν τίποτα. Δυστυχώς είναι στην τρίτη πράξη που η ταινία φρενάρει αισθητά, έξαφνα δίχως ρυθμό, δίχως flow και δίχως αληθινή αίσθηση αφήγησης: Σύμβολα και συναίσθημα πακετάρονται σε αμήχανα επεξηγηματικές αποκαλύψεις, σαν ένα μάτσο μικρές “Στρέλλες” να ζωντανεύουν και να εξαφανίζονται. Κι ακόμα και ένα εν γένει φανταστικό καστ (Άγγελος Παπαδημητρίου, Σμαράγδα Καρύδη, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Τζεφ Μοντάνα ξεχωρίζουν με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικά σημεία) μοιάζει σε σημεία χαμένο.
Όμως παρά τα σημαντικά προβλήματά της, είναι μια ταινία με τεράστια καρδιά– όπως εξάλλου και όλες του Κούτρα. Και με μια συγκινητικά ξεροκέφαλη αφοσίωση στο να πει μια ιστορία για επιλεγμένες, δεκτικές οικογένειες σε έναν κόσμο που άπαντες ήμασταν και θα είμαστε όλοι ξένοι. Το μόνο που έχουμε, είναι οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr