Ένα αγαπημένο ζευγάρι ηλικιωμένων περνά ανέμελα τις μέρες του σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, ώσπου μια μέρα η γυναίκα ξυπνά και δεν αναγνωρίζει το σπίτι που βρίσκεται. Τα πρώτα επεισόδια της άνοιας εμφανίζονται με τρομερή ένταση και ο γιος του ζευγαριού προσπαθεί να βρει μια λύση. Όμως συναντά τη σθεναρή αντίδραση του πεισματάρη πατέρα του, ο οποίος θεωρεί ότι χωρίς επιπλέον βοήθεια θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της καθημερινής φροντίδας της άρρωστης συζύγου του.
Χαμηλόφωνο και συγκινητικό, το «Vortex» είναι η πιο φιλική προς τον θεατή ταινία του γάλλου Γκασπάρ Νοέ. Έχοντας αποκτήσει δικαίως τη φήμη του προβοκάτορα («Μη ανατρέψιμος», «Μόνος εναντίον όλων», «Climax» κ.ά.) ο Νοέ υπογράφει με το τελευταίο του φιλμ την πιο βατή και ανθρώπινη δουλειά του καθώς μπορείς άνετα –και κυρίως χωρίς παρατράγουδα– να παρακολουθήσεις την ιστορία του ηλικιωμένου ζευγαριού που έρχεται αντιμέτωπο με την άνοια. Όμως ο Γάλλος πατάει και πάλι, χωρίς να το παρακάνει όμως, σε μια σκληρή συνθήκη που παίζει με τα συναισθήματα και την υπομονή του θεατή. Η σημαντική –και θετική– διαφορά είναι πως αυτή τη φορά δεν επιχειρεί να οπτικοποιήσει σκηνοθετικά σοκ που θα μας στείλουν αδιάβαστους. Αρκείται στη χωρισμένη σε split-screen εικόνα που παρακολουθεί την καθημερινότητα των δύο ηλικιωμένων, σε κάποιες ευρηματικές σκηνές που θυμίζουν χορογραφίες (παρότι οι ήρωες βρίσκονται σε διαφορετικά μέρη) και στην ψυχολογική δοκιμασία του θεατή.
Το τρίτο πρόσωπο του δράματος, ο γιος που επιχειρεί να γίνει η φωνή της λογικής σε μια σκληρή πραγματικότητα που ορίζεται από καταστάσεις όπου η ανθρώπινη λογικήτείνει να καταργηθεί, έχει τον ρόλο του συνδετικού κρίκου που θα επιχειρήσει να ενώσει τα κομμάτια από το παζλ της ζωής όλων. Εδώ εντοπίζεται και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του σεναρίου, το οποίο υπογράφει ο ίδιος ο Νοέ: σε μια απόπειρα απολογισμού της ζωής και του καταλογισμού ευθυνών για τη μετατροπή του ονείρου (ο πατέρας τον οποίο υποδύεται ο σκηνοθέτης Ντάριο Αρτζέντο είναι ένας κινηματογραφιστής που ετοιμάζει ένα βιβλίο για το όνειρο στο σινεμά που «μπορεί να βιωθεί μόνο στη σκοτεινή αίθουσα») σε εφιάλτη, ο εθισμένος στις ουσίες γιος γίνεται αποδέκτης της σκληρής κριτικής του ισχυρογνώμονα πατέρα, ο οποίος του πετάει κατάμουτρα ένα αφοριστικό «αν κάποιος χρειάζεται ιατρική φροντίδα αυτός είσαι μόνο εσύ» και τον στέλνει ακόμη πιο βαθιά στην τρύπα του.