Δύο παράλληλες ιστορίες ξετυλίγουν σταδιακά την καθημερινή ζωή δύο πολύ διαφορετικών ανθρώπων: Της 87χρονης Sara και του 7χρονου Mihka, που ζουν σε μια μικρή απομακρυσμένη πόλη στη μέση της νορβηγικής αρκτικής τούνδρας. Η ταινία παρατηρεί τη ζωή τους κατά τη διάρκεια ενός έτους, μέσα από τις εναλλαγές των εποχών και το πέρασμα από το διαρκές καλοκαιρινό φως στο αρκτικό σκοτάδι.
Μετά από 15 χρόνια έρευνας και φωτογράφησης του ευρωπαϊκού αρκτικού τοπίου και των κατοίκων του, η σκηνοθέτιδα επικεντρώνει στην πόλη Guovdageaidnu - Kautokeino. Μας αποκαλύπτει εικόνες απίστευτης ομορφιάς. Εικόνες που αποπνέουν το μεγαλείο της φύσης και τις παραδόσεις των αυτοχθόνων, οι οποίες χάνονται στα βάθη των αιώνων. Χωρίς περιττή αφήγηση, η ταινία της Ζήρου είναι ένα ταξίδι στην ομορφιά που χάνεται. Η επιλογή των ηρώων της είναι σοφή. Μια γενιά που φεύγει και εκείνη που έρχεται. Το μόνο ψεγάδι στην αφήγησή της είναι ότι δεν μας δίνει περισσότερα κοινωνιολογικά στοιχεία για την ενδιάμεση γενιά, και αυτό μας αφήνει ερωτήματα για το πώς επιβιώνουν οι άνθρωποι εκεί... Οσοι την παρακολουθήσετε, απλά αφεθείτε στη μαγεία του χιονιού, χωρίς ρολόι.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr