Μια τετραμελής, χαοτική οικογένεια ταξιδεύει με ένα δανεικό SUV στην τραχιά ιρανική ερημιά. Πού κατευθύνεται άραγε; Στο πίσω κάθισμα, ο μπαμπάς έχει το πόδι του στον γύψο, όμως είναι στ' αλήθεια σπασμένο; Η μαμά προσπαθεί να γελά όταν δεν συγκρατεί με κόπο τα δάκρυά της. Ο μικρός υπερκινητικός γιος εκρήγνυται, δίνοντας παραστάσεις καραόκε μέσα στο αυτοκίνητο. Ολοι τους ασχολούνται με το άρρωστο σκυλάκι τους και σπάνε ο ένας τα νεύρα του άλλου. Ο μυστηριώδης μεγαλύτερος αδελφός οδηγεί, παραμένοντας σιωπηλός.
Ο σπουδαίος ιρανικός κινηματογράφος περνάει στην επόμενη γενιά και πραγματικά ο Παναχί εκπλήσσει με το σενάριό του, που πραγματεύεται το δύσκολο ζήτημα της προσφυγιάς. Η ταινία του δεν προσπαθεί να τα «χωρέσει» όλα, σύνηθες φαινόμενο για τους πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες, αλλά επικεντρώνεται σε ένα ζήτημα και το «κεντάει» σε όλες του τις εκφάνσεις. Η σκηνοθετική του ματιά αποπνέει φρεσκάδα και αισιοδοξία, αναδεικνύοντας την ελπίδα μέσα στον ζόφο, και είναι γεμάτη από όλων των ειδών τα συναισθήματα. Κανένα συναίσθημα δεν λείπει, όλα είναι εκεί για να δώσουν τη δική τους πινελιά στην ανθρώπινη ιστορία των κατατρεγμένων. Το «Φύγαμε» είναι σπουδαίος κοινωνικός κινηματογράφος, που ενώ φαίνεται ανάλαφρος στην αφήγησή του, είναι απίστευτα σκληρός στο υπόβαθρό του. Χαρακτηριστική είναι και η εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει με τους πρωταγωνιστές του. Οι εκφράσεις τους διηγούνται μία ακόμα ιστορία μέσα στην ιστορία. Ο Παναχί εξυμνεί το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με χιούμορ και απλότητα αυτό που τους ματώνει την ψυχή. Ενα road movie που δεν πρέπει να χάσετε.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr