Αναζωγονητική η επιστροφή του Σωτήρη Γκορίτσα στο σινεμά 12 χρόνια μετά την προτελευταία ταινία του, «Απ’τα κόκαλα βγαλμένα». Εδώ, ο σκηνοθέτης μεταφέρει στον κινηματογράφο το ομότιτλο μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη καταγράφοντας ένα 24ωρο από την ζωή ενός νέου ανθρώπου (Προμηθέας Αλειφερόπουλος), ο οποίος κατά την διάρκεια αυτής της μιας ημέρας, θα λάβει μέρος σε πολλές μάχες – η σημαντικότερη με τον ίδιο τον εαυτό του.
Τα οικονομικά προβλήματά του, π.χ. το νοίκι του σπιτιού του, ή με τις ερωτικές σχέσεις του, είναι ψίχουλα μπροστά στην υπόθεση της μητέρας ενός φίλου του (Χριστίνα Τσάφου, Μάκης Παπαδημητρίου) την οποία υπερασπίζεται στα δικαστήρια και κυρίως τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχει με τον πατέρα του (ένας έξοχος Στέλιος Μάϊνας σε έναν ρόλο για τον οποίο αξίζει βραβείο). Οσο η ώρα περνά, τόσο ο κλοιός σφίγγει όμως ο Γκορίτσας είναι άνθρωπος με χιούμορ και ξέρει καλά πως να το ανακατέψει στο δράμα οπότε η ταινία δεν σε αφήνει σε ησυχία.
Eίναι γνωστό ότι στο σινεμά του Γκορίτσα («Απ’το χιόνι», «Βαλκανιζατέρ», «Μπραζιλέρο») η αρχική ιδέα, πα΄ση θυσία θα καταλήξει στην ολοκλήρωση – χωρίς εκκρεμότητες, χωρίς κενά, χωρίς σπαζοκεφαλιές. Ξεκάθαρα πράγματα. Είναι ένα απλό αλλά συγχρόνως γενναίο μα και αναγκαίο ελληνικό σινεμά ,τεχνικά άρτιο, με σωστή τοποθέτηση της κάμερας (αχ πόσο μου έχει λείψει αυτό στην ανεξάρτητη ελληνική παραγωγή!), με καθαρή αναγνώσιμη φωτογραφία (κι αυτό μου έχει λείψει), χωρίς κόλπα (φτάνουν πια τα κόλπα!), με στακάτο μοντάζ και με κρυστάλλινο ήχο.
Την ίδια ώρα το «Εκεί που ζούμε» έχει και δραματουργία και ρυθμό και συναισθηματικούς χυμούς και αναγνωρίσιμους ήρωες • όλα δηλαδή τα συστατικά που χρειάζονται ώστε η ταινία να αποκτήσει την εικόνα μιας ευπρεπέστατης, σύγχρονης παραγωγής που πετυχαίνει τον στόχο της ακτινογραφώντας με ακρίβεια (και ευγένεια) την ζωή πολλών ανθρώπων ίσως, στην Αθήνα του σήμερα. Μια εικόνα διατυπωμένη με σοβαρότητα και συγχρόνως κάπως ανάλαφρα. Τόσο – όσο.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr