Ταινία σαν χάδι
Έχοντας κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας, το βασισμένο σε διήγημα του πολυδιαβασμένου ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι «Drive my car», σκηνοθετημένο μάλιστα από τον πολύ σημαντικό σκηνοθέτη και συμπατριώτη του συγγραφέα, Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, κατάφερε να γοητεύσει και το ελληνικό κοινό.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τον Γιουσούκε Καφούκου, έναν θεατρικό σκηνοθέτη ο οποίος βασανίζεται από τα φαντάσματα της Ότο, της νεκρής συζύγου του. Όταν προσκαλείται σε ένα φεστιβάλ στη Χιροσίμα για να σκηνοθετήσει το «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ, θα γνωριστεί με τη Μισάρι Ουατάρι, μια κοπέλα η οποία έχει προσελήφθη ως σοφέρ του. Όμως οι σκέψεις της Ότο τον στοιχειώνουν και σε αυτό συντελεί και η παρουσία ενός ηθοποιού της παράστασης ο οποίος στο παρελθόν υπήρξε εραστής της.
Μετά από τις πρώτες μέρες αμηχανίας ο Γιουσούκε και η Μισάρι θα βρουν κώδικες επικοινωνίας, εκείνος θα της μιλήσει για τη γυναίκα του κι εκείνη θα του ομολογήσει πως βασανίζεται από το θάνατο της μητέρας της σε μία κατολίσθηση, για τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό της. Σταδιακά η σχέση τους θα μετατραπεί σε ένα είδος ψυχανάλυσης καθώς οι δυο τους θα αρχίσουν να ξεδιπλώνουν τις σκέψεις και τα βάσανά τους. ΟΙ οδυνηρές αλήθειες από το παρελθόν αρχίζουν να αποκρυπτογραφούνται, οι ενοχές αποδυναμώνονται και τα ερωτήματα να βρίσκουν απαντήσεις. Κι όλα αυτά μέσα από μια διαδικασία πλησιάσματος και επαφής των δύο αυτών ανθρώπων και μιας ειλικρινούς εξομολογητικής διάθεσης η οποία θα λειτουργήσει λυτρωτικά.
Γνωρίζαμε και από προηγούμενες ταινίες πως ο Ριουσούκε Χαμαγκούτσι είναι ένας σκηνοθέτης ο οποίος επεξεργάζεται τις εικόνες με λεπτότητα και κομψότητα, συνδυάζοντας την αισθητική του με το γλυκό σκάλισμα του συναισθήματος. Έτσι και στην περίπτωση του «Drive my car» χτίζει αργά και μεθοδικά μια ιστορία πόνου και απώλειας και στη συνέχεια αναλαμβάνει, ως θεραπευτής, να οδηγήσει τους ήρωές του στην απελευθέρωση από τους δαίμονες που τους βασανίζουν. Το πως κατορθώνει να ξεδιπλώσει και να ξαναδιπλώσει μια ιστορία άρνησης, απόγνωσης, απώλειας, αγάπης, επαφής, εξομολόγησης, αισθημάτων και λύτρωσης, πως καταφέρνει και κάνει κομμάτια τους ήρωές του για να τους ανασυνθέσει μέσα από μια διαδικασία που μοιάζει με ανάσταση, αυτό είναι επίτευγμα του ίδιου του σκηνοθέτη. Ο οποίος ακολουθώντας το δικό του ρυθμό, σε σχέση με το ρυθμό του συγγραφέα, μεταφέρει στην οθόνη ένα διήγημα 24 σελίδων μετατρέποντάς το σε ταινία 3ωρης διάρκειας, χωρίς να πλατειάσει και χωρίς να κουράσει.
Χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη σπουδή το έργο του Τσέχοφ, αναδεικνύοντας μέσα από αυτό την παγκοσμιότητα του θεάτρου, του μεγάλου ρώσου συγγραφέα αλλά, εν προκειμένω, και του κινηματογράφου. Χρησιμοποιεί έτσι στην παράσταση διάφορες γλώσσες, όπως γιαπωνέζικα, κορεάτικα, κινέζικα και τη νοηματική μετατρέποντας το ανέβασμα του «Θείου Βάνια» στο δικό του γιατρικό στο πένθος και, εν τέλει, στον προσωπικό του θρίαμβο εναντίον των δαιμόνων του.
Ο Ριουσούκε Χαμαγκούτσι σκηνοθετεί ανεπιτήδευτα, με τρόπο φυσικό και ανθρωποκεντρικό. Με λιτότητα και οικονομία μέσων απελευθερώνει έναν πλούτο συναισθημάτων. Το «Drive my car» είναι μια ταινία που μοιάζει με χάδι και κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια τους θεατές.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com