Την ιστορία ενός εξαιρετικού, βραβευμένου νουάρ μυθιστορήματος του Τζόναθαν Λέθεμ μεταφέρει από τη δεκαετία του ’90 σ’ εκείνη του ’50, ο ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας «Οι σκιές του Μπρούκλιν, με στόχο, φαντάζομαι, να δώσει την ατμόσφαιρα των κλασικών φιλμ νουάρ της τότε εποχής. Που μέχρι σ’ ένα βαθμό τα καταφέρνει, με τη φωτογραφία, τους φωτισμούς και τα ντεκόρ, και βέβαια, το θέμα του, που έχει να κάνει με το ρατσισμό και τη διαφθορά σ’ όλα τα επίπεδα – από την αστυνομία μέχρι την πολιτική.
Ο ήρωάς του, ο Λάιονελ, είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ (από τους σκληροτράχηλους gumshoe των βιβλίων του Χάμετ και του Τσάντλερ), με λεκτικά προβλήματα και τικ (υποφέρει, όπως μαθαίνουμε, από το σύνδρομο Τουρέτ), που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία του μέντορα και αφεντικού του (Μπρους Γουίλις), στην οποία εμπλέκονται πολιτικοί και άλλοι που σχετίζονται με τη διαχείριση των ακινήτων και της πολιτικής στέγασης περιοχών της Νέας Υόρκης, μ’ επικεφαλής έναν πανίσχυρο πολεοδόμο (Άλεκ Μπόλντουιν), γνωστό ως ο «δυναμικός οικοδόμος».
Παρά την ατμόσφαιρά της, την πολύ καλή φωτογραφία του διάσημου κάμεραμαν Ντικ Πόουπ, το επίκαιρο θέμα της (η πολιτική του Τραμπ δεν απέχει και πολύ) και το δυνατό καστ ηθοποιών, η όλη προσέγγιση της ταινίας παραμένει επιφανειακή, όσο και αν ο σκηνοθέτης Νόρτον προσπαθεί να μιμηθεί τα φιλμ νουάρ της δεκαετίας του ‘50, με ένα σενάριο που συχνά παραπαίει και με παράπλευρες ιστορίες που δεν βοηθούν στη δημιουργία του σωστού ρυθμού.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr