Ένας αναρριχητής βρίσκεται σκοτωμένος. Ο βασικός ήρωας, αστυνομικός, που βασανίζεται από αυπνίες, εξετάζει την όμορφη και αινιγματική σύζυγό του νεκρού, κινεζικής καταγωγής που θεωρείται ύποπτη. Την ερωτεύεται παράφορα και εμμονοληπτικά. Στο δεύτερο μισό της ταινίας μια «άλλη» ηρωίδα θεωρείται ύποπτη δολοφονικής συνωμοσίας. Ο αστυνομικός και πάλι εμπλέκεται.
Μια άκρως περιπλεγμένη ταινία του Παρκ,που όχι μόνο επαναλαμβάνει δικά του στερεότυπα, αλλά πλησιάζει το στιλ του Ντέηβιντ Λίντς. Τελικά η «Απόφαση φυγής» δείχνει πως αποτελεί μια ελεύθερη επανεγγραφή του χιτσκοκικού «Δεσμώτης του ιλίγγου». Η μυθοπλασία χτίζεται πολύ αργά, ράθυμα, συνεχώς προστίθενται νέα στοιχεία, δημιουργούνται υποπλοκές και παρεκβάσεις. Ψηφίδες τοποθετούνται συνεχώς και όλα αυτά με μια σκηνοθετική δεξιοτεχνία που αξιοποιεί εξαιρετικές χρωματικές επιλογές, φλας-πλαν, ενδύματα και ντεκόρ.Οι ηθοποιοί «υπακούν» στον δημιουργό και εντάσσονται, ως εύρυθμα γρανάζια, σ΄ αυτό το ασύμμετρο, μελαγχολικό σύμπαν.
Ο Παρκ αιτεί από τον θεατή να μπεί στο κλίμα και στην αγωνία, στις αναζητήσεις του που είναι και σινεφίλ με συνεχείς αναφορές σε ρομαντικά κλασικά φιλμ. Ωστόσο, το μελόδραμα δεν αποκλείει το νουάρ στοιχείο, αντίθετα το εντάσσει δημιουργικά, άρρηκτα και όμορφα.
Η «Απόφαση φυγής» είναι ένα είδος αποστάγματος. Θέλει κάποιο χρόνο για να κατασταλάξει στον θεατή ως εντυπώσεις εικόνων. Η «δυσκολία» είναι ότι ο Παρκ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά σινεμά «παίζοντας» ταχυδακτυλουργικά με τους χρόνους του. Δεν υπάρχουν «μηνύματα», παρά μόνο φόρμα και μνήμες σινεμά. Δικαιούμαστε να το θεωρήσουμε αυτό ως «κενότητα»; ΟΧΙ βέβαια, αντίθετα μάλιστα θα ήταν λάθος εκτιμήσεων σε μια εποχή που έτσι ή αλλιώς, το σινεμά ψάχνεται, αναζητάει το νέο, «πνίγεται», όπως και ο σύγχρονος άνθρωπος
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress