Μενού

BAD GUY (Επαν.) - Αλέξης Δερμετζόγλου

«Γυρίζω ταινίες για να μάθω τον κόσμο και τον εαυτό μου, για να γίνω καλύτερος» είχε δηλώσει ο Κιμ Κι Ντούκ και έντιμα το έπραξε στο ακέραιο. Στο απόγειο της αυτογνωσίας και της πρότασής του για την θεραπευτική δύναμη της εικόνας, τη ριζοσπαστική της δύναμη, με τον βαθιά ριζωμένο συντηρητισμό προσφέρει το  «Bad guy».Η ταινία προηγήθηκε της εποχής της, τώρα τη νοιώθουμε απόλυτα.

1624 6

Η σκηνοθετική του γραμμή ακολουθεί  Μπρεσόν, βέβαια Ροζέ Βαντίμ, Ντέηβιντ Λιντς, πορείες παρμένες από την ανατολίτικη φιλοσοφία, απόψεις των Σαντ και Μαζόχ, του Μπατάιγ, προσεγγίζει  τον ερωτισμό σύμφωνα με τις θέσεις του Ζυστ Ζακέν (Εμμανουέλα). Ωστόσο οι αφομοιωμένες επιρροές  από τους Κισλόφσκι, Τζάρμους, Βέντερς, Μπενέξ, αλλά και Ντερέ, Κλεμάν και τους κορυφαίους Ιάπωνες είναι φανερές. Φυσικά και έχουμε ένα φιλμ του «φανταστικού» και όλο το ρεαλιστικό τμήμα της μυθοπλασίας «ακυρώνεται» για να επικρατήσει η ψυχή, το «ταξίδι», το οδοιπορικό προς τον ουρανό, η επιθυμία με πλήρη κατάργηση των αναστολών. Είναι εκεί που οι «σχισμένες» φωτογραφίες από την μεταφυσική αναζήτηση του άλλου θα ενωθούν, τα θραύσματα θα μετατραπούν σε όλον και η αγνότητα της ολοκληρωτικής αγάπης θα καθαρίσει τα πάντα. Τώρα μπορεί να αρχίσει το ταξίδι για τον άλλο κόσμο, την  ουτοπία, ποιος ξέρει που και δεν  χρειάζεται να γνωρίζει.

1624 3

Η αισθητική είναι καθαρά ιμπρεσιονιστική με την φωτογραφία να σηματοδοτεί τις καταστάσεις και τις αντιστοιχίσεις. Τώρα, αν απαιτούνται γνώσεις για να καταλάβεις την ταινία, είναι το ίδιο αισχρό να γράψεις  ότι χρειάζεσαι σημείωμα για να «αναγνωρίσεις» το όμοιο άλλο, όταν η συγκυρία σας φέρνει κοντά. Είναι μια ταινία της ψυχής και των οφθαλμών, όπου βέβαια υπάρχει ο Λακάν  και το «στάδιο του καθρέφτη» και φυσικά ο Χίτσκοκ και το βλέμμα και ακόμα «Ο δεσμώτης του ιλίγγου». Επίσης υπάρχει και το soundtrack, που εδώ παίζει άκρως σημαντικό ρόλο. Το φιλμ τελειώνει με το γερμανικό τραγούδι της Carola Blott en dag (1998). Είναι τότε που το φορτηγάκι με το πορτοκαλί σκέπασμα διασχίζει ένα δρόμο. ΄Όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, ένα μικρό πορτοκάλι παραμένει στη σκηνή καθ΄ όλη την διάρκεια των ζενερίκ.΄Ηδη έχει αρχίσει να ακούγεται το τραγούδι, μια συναρπαστική μπαλάντα. Αναφέρεται και στο χέρι του πατέρα  που σε καθοδηγεί στην τελική γαλήνη. Αυτή την γαλήνη αναζητούσε ο σκηνοθέτης της ταινίας, αυτό το ευεργετικό και επιτέλους ελπιδοφόρο τέλος του «Bad guy» δίνει και την άλλη διάσταση στην πραγματικότητα. Ζούμε στην κοινωνική κόλαση, διαφεύγουμε μέσα από τα όνειρα, παραλαμβάνουμε «φέτες» γαλήνης από το σινεμά, βελτιωνόμαστε μαθαίνοντας και βλέποντας. Το σινεμά είναι σαν τον έρωτα. Αν δεν καταφέρει να σε κάνει καλύτερο, σίγουρα θα σε μετατρέψει σε πολύ χειρότερο».

Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress

Smart Search Module