Η ιδέα της αυτοκτονίας ως «μεταδοτικής νόσου» που κινεί τα νήματα αυτού του θρίλερ είναι ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη αλλά το μεγαλύτερο, ίσως, προτέρημα αυτής της ταινίας είναι η διαχείρισή της από τον σκηνοθέτη Πάρκερ Φιν ο οποίος προσπαθεί (και καταφέρνει) να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένος από τα συνήθη κλισέ που χαρακτηρίζουν το είδος. Ακόμα και η εισαγωγή της ταινίας, ένα γυναικείο πρόσωπο που χαμογελά απειλητικά κάτω από την επιβλητική μουσική του Κριστομπάλ Τάπιερ ντε Βίερ, είναι ένα μικρό «σοκ» που σε βάζει αμέσως στο κλίμα της ιστορίας στην οποία το κεντρικό πρόσωπο, μια νεαρή ψυχίατρος σε κλινική (Σόσι Μπέικον) βλέπει τον εαυτό της να επηρεάζεται ψυχολογικά μετά από την επαφή της με μια ασθενή που αυτοκτόνησε μπροστά της.
Κάτι «άλλο», που μόνο εκείνη μπορεί να «δει», φαίνεται ότι την κατευθύνει, ορίζει τις πράξεις της και την οδηγεί προς την παράνοια. Ο Φιν μένει αποκλειστικά πάνω στην ψυχίατρο που θα προσπαθήσει να βρει την άκρη με όσες δυνάμεις της έχουν απομείνει καθώς κανείς δεν την πιστεύει και όλοι την φοβούνται. Το φιλμ περιέχει σκληρές σκηνές βίας που όμως πρώτον δεν είναι απανωτές αλλά «τόσο όσο» και δεύτερον δικαιολογούνται σεναριακά χωρίς να βρίσκονται εκεί απλώς και μόνο για τον εύκολο εντυπωσιασμό του θεατή – όπως συνήθως συμβαίνει. Ηχοι όπως το κουδούνισμα ενός τηλεφώνου και πλάνα όπως μια πλάτη που κινείται μπροστά στον φακό αρκούν για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα πραγματικού τρόμου, με «σκιές» ως homage στην εμβληματική «Αποστροφή» του Ρόμαν Πολάνσκι.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr