Νορβηγική «περιπέτεια καταστροφής» από τους συντελεστές των προηγούμενων «Το κύμα» (2015) και «Ο σεισμός» (2018).
Η συνταγή των ταινιών καταστροφής είναι πασίγνωστη, αλλά δεν κάνει κακό να την επαναλάβω εν συντομία: υπάρχει μια επερχόμενη καταστροφή, υπάρχει μια ομάδα επιστημόνων που προβλέπει καταστροφή του περιβάλλοντος και απώλειες υλικών και ανθρώπων, επίσης υπάρχει μια ομάδα επιχειρηματιών (αδίστακτων συμφεροντολόγων) που αδιαφορούν για το περιβάλλον και τους ανθρώπους και θέλουν να σώσουν την περιουσία τους και τέλος, υπάρχει μια οικογένεια ή μια στενή φιλία που δρα στο πλαίσιο όλων των προηγούμενων στοιχείων και προσπαθεί να «σώσει όλο τον κόσμο» αφού προηγουμένως σωθεί η ίδια (η οικογένεια ή η φιλία).
Στην ταινία του Τζον Αντρέας Άντερσεν, μια ρωγμή στο βυθό της Βόρειας Θάλασσας είναι μεγαλύτερη από τις συνηθισμένες που προκαλεί η ανθρώπινη απληστία για ενεργειακές πηγές. Όπως αναφέρεται και στην υπόθεση του φιλμ, μια ομάδα ερευνητών εντοπίζει τον κίνδυνο, προβλέπει τεράστια οικολογική καταστροφή, δίνει εντολή να εκκενωθούν οι (πάρα πολλές) Νορβηγικές εξέδρες εξόρυξης πετρελαίου, αλλά σε μια από αυτές έχει παγιδευτεί ο σύντροφος μιας ερευνήτριας, η οποία θα ξεκινήσει μια αποστολή διάσωσης, παρά τις αντίθετες εντολές που έχει λάβει.
Η σκηνοθεσία και το μοντάζ έχουν νεύρο, τα εφέ έχουν ρεαλισμό και οι ερμηνείες είναι ανεκτές.
Τα έχουμε ξαναδεί από τους Νορβηγούς και στο «Κύμα» και στο «Σεισμό». Ο κίνδυνος είναι ο ίδιος, οι χώροι δράσης αλλάζουν.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα myfilm.gr