Μια παρέα πορτοφολάδων στο κέντρο της Αθήνας ζουν κάθε μέρα τους στο περιθώριο της κοινωνίας χτίζοντας δικές τους μικρές πραγματικότητες και δικά τους απαστράπτοντα οράματα, κάτω, στο θέατρο Broadway. Όταν το αδιέξοδο γίνει αληθινά ασφυκτικό, καταστρώνουν το δικό τους σχέδιο «απόδρασης». Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Χρήστος Μασσαλάς επιδεικνύει εντυπωσιακό αισθητικό έλεγχο πάνω στο υλικό του, με τη συνεισφορά ενός αψεγάδιαστου τεχνικού τιμ– σε επίπεδο κουστουμιών, μουσικής, ακόμα και μοντάζ (από τον υποψήφιο για Όσκαρ Γιώργο Λαμπρινό του “Πατέρα”) η ταινία είναι εντυπωσιακή, με την ιστορία να κυλάει αβίαστα, γλυκόπικρα και αρκούντως αλμοφοβαρικά, και την ώρα να περνά χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.
Η ηρωίδα της (πολύ καλής πάντως) Έλσας Λεκάκη θα μπορούσε να έχει σκιαγραφηθεί κάπως πιο μεστά, και κάποια σεναριακά τραβήγματα δεν πείθουν ακόμα και μες στην ευρύτερα χαλαρή σχέση του φιλμ με τον όποιο πολύ αυσηρό ρεαλισμό. Όμως η ιστορία κυλάει νεράκι, το φιλμ είναι πανέμορφο, το φινάλε δυνατό, και η δομή απρόβλεπτη με τη δράση ουσιαστικά να εκκινείται μετά τα μισά του φιλμ. Με τον Μασσαλά να προτιμά, με δημιουργική αυτοπεποίθηση, να αφιερώσει εκείνο τον αρχικό χρόνο στη ροή της καθημερινότητας των ηρώων του και –το κυριότερο– στα vibes. Και πολύ καλά κάνει, φυσικά.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr