Ένα εικαστικά τέλειο φιλμ του Κιμ Κι-Ντουκ (Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και…Άνοιξη), γεμάτο κάδρα που θα ζήλευαν οι απανταχού φωτογράφοι, γυρισμένο σε μια λιμνοθάλασσα που αποπνέει μυστήριο και με χαρακτήρες που μιλούν ελάχιστα, τονίζοντας τί να πω; Τα ψυχολογικά τους αδιέξοδα; Τις εμμονές τους; Μια απλή βαρεμάρα; Η οποία τους οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές; Μυστήριο. Σαν την ομίχλη που εμφανίζεται σε μερικά πλάνα.
Ο Κιμ Κι-Ντουκ αναφέρει χαρακτηριστικά: «“Το νησί” είναι ένας τόπος χυδαίος και καταστροφικός, όμως εγώ θέλησα να το μεταμορφώσω σε κάτι όμορφο και εναργές». Εντάξει, τα κατάφερε. Αλλά βλέποντάς το για δεύτερη φορά, μετά από χρόνια, δυσκολεύτηκα να καταλάβω, τουλάχιστον την κεντρική ηρωίδα, που δεν μιλάει καθόλου και προσπαθείς να την καταλάβεις από τη γλώσσα του σώματος. Και εκπέμπει έναν ερωτισμό… Είναι εκπληκτική η Γιουνγκ Σου στο ρόλο της Χι Ζιν, που ζει από τους ψαράδες, πουλώντας τους τροφή την ημέρα και το κορμί της την νύχτα. Ταυτόχρονα, είναι και εφιαλτική, ένας από τους πιο ελκυστικούς εφιάλτες που έχει παρουσιάσει το σινεμά.
Ο αργός ρυθμός αφήγησης του Κιμ Κι-Ντουκ, αφήνει περιθώρια στον θεατή να σκεφτεί, να αναλογιστεί και να διαλογιστεί. Κοινότοπο; Ίσως. Πάντως η ταινία παραμένει κλασική, ακόμα και ως cult movie.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα myfilm.gr