Μια τρυφερή ταινία γεμάτη ενσυναίσθηση, με στοιχεία θρίλερ και λεπτού χιούμορ, το οποίο στηρίζεται κυρίως στις άφθονες κινηματογραφικές αναφορές.
Ο Γιάκο με σκλήρυνση κατά πλάκας που τον έχει αφήσει παράλυτο από τη μέση και κάτω και τον έχει τυφλώσει, ενώ αγαπάει τις παλιές ταινίες του Τζον Κάρπεντερ, ζει κάθε μέρα τη «Μέρα της Μαρμότας»: πρωινό εγερτήριο, φροντίδα από νοσοκόμα (τη φαντάζεται σαν τη Λουίζ Φλέτσερ στη «Φωλιά του Κούκου») τηλεφωνική επαφή με τη Σίρπα (τη φαντάζεται σαν τη Σιγκούρνι Γουίβερ στο «Άλιεν») και συζητά μαζί της κυρίως κινηματογραφικά θέματα. Όλα ρουτινιέρικα μέχρι την ημέρα που κερδίζει σε τηλεκαζίνο έξι χιλιάδες ευρώ και αποφασίζει να συναντήσει τη Σίρπα, που όμως ζει σε άλλη πόλη, πηγαίνοντας εκεί χωρίς συνοδό.
Κλείνει εισιτήριο, μέσα από τη διαδικασία του οποίου διαπιστώνουμε πόσο φιλικά είναι στη Φινλανδία όλα τα συστήματα -απέναντι στους ανάπηρους- και φτάνει στο σταθμό του τρένου (με ταξί και οδηγό που τον φαντάζεται ως Ρόμπερτ Ντε Νίρο από τον «Ταξιτζή»), στον οποίο ο υπεύθυνος υπάλληλος που θα τον συνοδέψει μέχρι τη θέση του στο βαγόνι, τον αφήνει για λίγο μόνο του. Αμέσως, από το πουθενά, δύο εγκληματικοί τύποι τον απάγουν και τον οδηγούν σε κάποιο ερημικό σημείο όπου τον εκβιάζουν για να του κλέψουν τα λεφτά, που νομίζουν ότι έχει πάνω του (και τους φαντάζεται σαν τον Στιβ Μπουσέμι και τον Πίτερ Στορμάρο στο «Φάργκο»)
Το φιλμ φαντάζει προβλέψιμο, αλλά δεν είναι αφού ο πρωταγωνιστής είναι παράλυτος και δεν βλέπει καλά. Και όχι μόνον αυτό. Ούτε ο θεατής (καθηλωμένος στη θέση του) βλέπει καλά. Το φιλμ είναι όλο γυρισμένο με close up στο κεφάλι του πρωταγωνιστή, στα απλανή μάτια του, το εξαιρετικά γλυκό και γεμάτο αισιοδοξία χαμόγελό του, στα αυτιά του και τον σβέρκο του, ενώ όλη η υπόλοιπη δράση βρίσκεται out of focus. Οπτικά, τα βλέπουμε όλα θαμπά, όταν δεν αντιμετωπίζουμε το απόλυτο σκοτάδι. Ακουστικά, οι ομιλίες και οι ήχοι άλλοτε δεν φτάνουν στα αυτιά μας και άλλοτε είναι εκκωφαντικοί. Ζούμε την περιπέτεια, αποκλειστικά από την πλευρά του πρωταγωνιστή. Η ταύτιση με τον Γιάκο είναι απόλυτη και από αυτή την άποψη -συνυπολογίζοντας τη σφιχτή σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, το μοντάζ και τον ήχο- έχουμε ένα κινηματογραφικό αριστούργημα.
Ο πρωταγωνιστής Πέτρι Ποϊκολάινεν, που υποδύεται τον Γιάκο, πάσχει πραγματικά από σκλήρυνση κατά πλάκας και είναι τυφλός. Είναι φίλος του σκηνοθέτη από το στρατό. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Θεάτρου και έβγαζε τα προς το ζην ως επαγγελματίας ηθοποιός, μέχρι που διαγνώστηκε με επιθετική σκλήρυνση κατά πλάκας. Δέχθηκε την πρόταση του σκηνοθέτη να γυρίσουν μαζί ένα ντοκιμαντέρ «για έναν εκτός μάχης ηθοποιό που τυχαίνει να είναι τυφλός και δεμένος σε αναπηρικό καροτσάκι», αλλά το ντοκιμαντέρ εξελίχθηκε σε ταινία. Μια περιπέτεια, πρωτότυπη, τρυφερή, με χιούμορ και αισιόδοξα μηνύματα.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com