ΣΥΝΟΨΗ: 1940. Ο Ισπανικός εμφύλιος έχει λήξει. Ο κλασσικός «Φρανκενστάιν» με τον Μπορίς Καρλόφ, προβάλλεται σε ένα μικρό χωριό της Καστίλης, προκαλώντας δέος στη μικρή Άννα που υποβάλλεται από την μορφή του τέρατος. Η μεγαλύτερη αδελφή της Ιζαμπέλ την καθησυχάζει, πείθοντάς τη πως το τέρας είναι ένα αθάνατο πνεύμα που ζωντανεύει εύκολα παίρνοντας ανθρώπινη μορφή. Η Άννα αναζητά το πνεύμα και πιστεύει πως το ξαναβρίσκει ζωντανό στο πρόσωπο ενός παράνομου που κρύβεται στην περιοχή.
Το σινεμά του φανταστικού συναντά την πολιτική αλληγορία σε ένα από τα πιο γοητευτικά αινίγματα της παγκόσμιας κινηματογραφίας. 1973, λίγο πριν κλείσει η πολύχρονη περίοδος της φασιστικής δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία και ο Βίκτορ Ερίθε κάνει παγκόσμιο πάταγο με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Μια μεγαλοπρεπής, λιγομίλητη ταινία που πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα απέραντα γυμνά τοπία της Καστιλιάνικης υπαίθρου αποτυπωμένα σε εντυπωσιακά γενικά πλάνα και το ερευνητικό βλέμμα της μικρής πρωταγωνίστριας που ανακαλύπτει την πραγματικότητα μέσα από τη μυθοπλασία, την Ιστορία μέσα από τη φαντασία.
Η 5χρονη Άνα Τόρεντ, στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο, προσφέρει μια από τις σημαντικότερες παιδικές ερμηνείες στην Ιστορία του Κινηματογράφου, καθώς ο θεατής καλείται μέσα από το αθώο αλλά επίμονο και διαπεραστικό της βλέμμα να ανακαλύψει ξανά την σημασία του παραμυθιού και να ταυτίσει το δικό του βλέμμα με το βλέμμα ενός παιδιού που ακόμη μετράει τα άστρα.
Η ταινία μας παρουσιάζει μια Ισπανία, ρημαγμένη από τον εμφύλιο, μουντή και αμίλητη, σαν τοπίο μετά από κάποια βιβλική καταστροφή. Χωρίς καμία πολιτική νύξη, η σκηνοθεσία υποβάλλει τον θεατή στην αίσθηση ενός αδιεξόδου, στην πίκρα μιας ήττας αλλά και στη δύναμη της φαντασίας να ξεπερνά την πραγματικότητα. Η ταινία που ενέπνευσε όσο καμία άλλη τον αριστουργηματικό Λαβύρινθο του Πάνα, απαιτεί πάνω από μια θέαση για να εκτιμηθεί η αινιγματική της γοητεία. Η εντυπωσιακή φωτογραφία του Λουίς Κουαντράδο και το αξέχαστο μουσικό θέμα του Λουίς Ντε Πάμπλο, ενισχύουν την καταβύθιση του θεατή σε ένα αλλόκοσμο μαγικό ρεαλισμό που στοίχειωσε για πάντα τις Ισπανικές οθόνες.
Τάσος Ντερτιλής
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα grandmagazine.gr