Βασισμένη στο μπεστ σέλερ της Ντέλια Οουενς «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» που έχει κάνει θραύση σε όλο τον κόσμο (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΩΜΑ), η ταινία της Ολίβια Νιούμαν συγχωνεύει δύο διαφορετικά μεταξύ τους είδη: την ιστορία ενηλικίωσης και το δικαστικό δράμα. Στο τώρα, τέλη δεκαετίας του 1960, η Κάια, η Πιτσιρίκα του Βάλτου (Ντέιζι Εντγκαρ Τζόουνς) κατηγορείται για τον φόνο του εραστή της με έναν ηλικιωμένο δικηγόρο (Ντέιβιντ Στράδερν) στην υπεράσπιση. Στο πριν, όμως, βρίσκεται η ψυχή της ιστορίας, στο πως δηλαδή η Κάια μεγάλωσε, μόνη και χωρίς οικογένεια αφού όλα τα μέλη της (μάνα, αδέλφια και εν τέλει ο σκληρός πατέρας της) την εγκατέλειψαν.
Η ανατροφή της, οι εμπειρίες της, το γεγονός ότι σε όλα είναι αυτοδίδακτη, ο πρώτος της έρωτας (Τζον Τέιλορ Σμιθ) και εν τέλει η κατηγορία της για τον φόνο ενός πλουσιόπαιδου (Χάρις Ντίκινσον), είναι τα στοιχεία που πλάθουν έναν πολύ ενδιαφέροντα γυναικείο χαρακτήρα τον οποίο η Εντγκαρ Τζόουνς υποδύεται καταθέτοντας ,ολοφάνερα, όλη της την ψυχή. Από τα δύο σκέλη της ταινίας, το παρελθόν είναι εκείνο που σε αγγίζει περισσότερο • ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί με αυτό το κορίτσι, το οποίο πνίγεται από την αγωνία αλλά συγχρόνως έχει ως όπλα μια σπάνια αποφασιστικότητα και τόλμη που μπορούν να την βοηθήσουν να ξεπεράσει τα απανωτά εμπόδια. Σε ότι αφορά τη δίκη, η έκπληξη, όπως το περιμένεις, καραδοκεί στο τέλος αν και εκεί, τα πράγματα ακολουθούν πιο συμβατικά μονοπάτια, όπως απαιτεί η φόρμα του δικαστικού θρίλερ.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr