Μια λυρική, αλληγορική ταινία του Ισπανού Βίκτορ Ερίθε που τη γύρισε το 1973, μέσα στη δικτατορία του Φράνκο. Ουσιαστικά, ένα ταξίδι στον κόσμο της παιδικής αθωότητας και φαντασίας (άφησε πολλά κατάλοιπα ο φασισμός στην Ισπανία) Ο Βίκτορ Ερίθε χρησιμοποιεί για την αλληγορία του το φιλμ «Φρανκενστάιν» του Τζέιμς Γουέιλ (ενώ το 2006 ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα χρησιμοποιήσει το δικό του Λαβύρινθο του Πάνα).
Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα χωριό της Ισπανίας μετά το τέλος του Εμφύλιου Πολέμου. Όλοι προσπαθούν να συμμαζέψουν τα συντρίμμια τους. Έτσι τα μέλη της οικογένειας ζουν ο καθένας στον κόσμο του. Ο πατέρας ασχολείται με τη ζωή των μελισσών στην κυψέλη, η μητέρα βρίσκεται νοερά αλλού, στέλνοντας γράμματα σε κάποιον χαμένο στρατιώτη (πρώην εραστή;). Τα παιδιά ζουν μόνα τους και η πρωταγωνίστριά μας, στη δική της απομόνωση. Ψάχνεται μεσ’ την απειρία της και την άγνοια. Στο χωριό ένας πλανόδιος κινηματογραφιστής προβάλει το «Φρανκενστάιν» και η Άννα εντυπωσιάζεται από το τέρας και την κλασική σκηνή με το κοριτσάκι που έχοντας άγνοια κινδύνου τού προσφέρει ένα μπουκέτο λουλούδια. Τρομάζει βέβαια, αλλά η μεγάλη της αδελφή Ιζαμπέλ της εξηγεί ότι στο σινεμά είναι όλα ψεύτικα, το τέρας δεν πέθανε αλλά είναι πνεύμα που αν το επικαλεστείς έρχεται να σε βρει. Έτσι, όταν ένας αντάρτης έρχεται να κρυφτεί στο χωριό, η Άννα τον ταυτίζει με το τέρας του Φρανκενστάιν, τον πλησιάζει με την ίδια αθωότητα του κοριτσιού της ταινίας του Γουέιλ και του προσφέρει ρούχα και τροφή.
Γι’ αυτό προανάφερα την αλληγορική διάσταση της ταινίας. Ο Ερίθε μας μιλάει ταυτόχρονα, για την ιστορία της Ισπανίας, τον Εμφύλιο, για την επίδραση του κινηματογράφου αλλά και για την τραυματική ενηλικίωση.
Η ευρηματική σκηνοθεσία του Ερίθε, η έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Λουίς Κουαδράδο στα υψίπεδα της Καστίλης καθώς και στα μαύρα μάτια της εξάχρονης Άνα μαζί με τη συγκλονιστική ερμηνεία της εξάχρονης Τόρεντ, κάνουν συνολικά μια υπέροχη ταινία, που θεωρήθηκε αξεπέραστη στην εποχή της.
Σημειωτέον, ότι κέρδισε το Golden Shell στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com