Κλασική περίπτωση ταινίας της οποίας το ίδιο το θέμα σε σκλαβώνει περισσότερο από την διαχείρισή του, οι βραβευμένες για αυτόν ακριβώς τον λόγο με την Χρυσή Αρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου «Ροδακινιές του Αλκαράς» κοιτάζουν την καθημερινότητα μιας οικογένειας ροδακινοπαραγωγών της Ισπανίας, αντιμετωπης με την χειρότερη κρίση της: ο καινούργος ιδιοκτήτης έχει αποφασίσει να πουλήσει τα χωράφια στα οποία αναμένεται να τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά.
Καταγράφοντας στιγμές μικρών και μεγάλων εντάσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, η Κάρλα Σιμόν αντιμετωπίζει με ευαισθησία αυτό το άκρως επίκαιρο θέμα, την παράδοση να βρίσκεται στην θέση του θύματος όπου θύτης είναι ο κυνισμός των νέων καιρών. Υπάρχουν πραγματικά σπαραξικάρδιες σκηνές στην ταινία, ιδίως σε ότι αφορά τον παπού της οικογένειας που ανήμπορος να βοηθήσει βλέπει τον γιο του να αντιμετωπίζει με οργή την αναπόφευκτη κατάρευση.
Όμως αυτό το πένθος διαρκείας μοιάζει από κάποια στιγμή να στερεύει από ιδέες και να εξαντλείται πέφτοντας στην παγίδα της επανάληψης ήδη ειπωμένων πραγμάτων.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr