Ο ΜακΜέρφι συλλαμβάνεται με την κατηγορία αποπλάνησης ανηλίκου και φυλακίζεται. Για να αποφύγει τη φυλακή παριστάνει τον τρελό και εισάγεται σε ψυχιατρική κλινική. Εκεί προσπαθεί να ζωντανέψει το μέρος παίζοντας με τους άλλους τροφίμους χαρτιά και μπάσκετ. Σε κάθε του κίνηση, όμως, βρίσκει μπροστά του την αντίδραση της νοσοκόμας Ρέιτσελ. Αργότερα γνωρίζει έναν Ινδιάνο τρόφιμο με τον οποίο γίνονται καλοί φίλοι.
Ένα μυθικό φιλμ του παρελθόντος το βλέπουμε σε επανέκδοση σε ψηφιακές κόπιες, που έχει βρει πια τη θέση του στην Ιστορία του κινηματογράφου, πέρα από οποιεσδήποτε αντιρρήσεις. Είναι ευτυχής συγκυρία που φέτος παρακολουθούμε και άλλη μια ταινία του Φόρμαν, εκείνη βέβαια τη γύρισε στην πατρίδα του, τους «Έρωτες μιας Ξανθιάς». Αυτή η δεύτερη δημιουργία που υπέγραψε ο διάσημος Τσέχος δημιουργός στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον έκανε παγκόσμια γνωστό και τον εμπέδωσε καλλιτεχνικά. Σε έναν κλειστοφοβικό χώρο έχουμε ουσιαστικά την ανάπτυξη μιας αλληγορίας που κρίνει ανελέητα την κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών τη δεκαετία του ’70. Το εύρημα του ψυχιατρείου είναι ένας ενδεικτικός χώρος με την αρχινοσοκόμα να λειτουργεί ως το σύμβολο μιας απόλυτης και σκληρής εξουσίας. Ο άνδρας εκφράζει έναν αντικονφορμισμό που όμως δεν διαθέτει ταξικότητα και ως εκ τούτου η πάλη του ενάντια στο σύστημα είναι καθαρά αναρχική και παρορμητική. Να προσέξουμε τι συμβολίζει ο Ινδιάνος, ενώ βέβαια πέρα από τους εξαιρετικούς ρόλους η ταινία διαθέτει υψηλές κατασκευαστικές αξίες.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress