ΚΑΝ’ ΤΟ ΟΠΩΣ… Ο ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ
Το νησί Φάρο στη Σουηδία, τόπος όπου έζησε για αρκετά χρόνια ο Ίγκμαρ Μπέργκμαν και γύρισε μερικές από τις ταινίες του, είναι ο χώρος που επέλεξε η Μία Χάνσεν-Λοβ για να γυρίσει την ταινία «Το νησί του Μπέργκμαν» (Bergman’ s island). Μια ταινία φόρος τιμής στο μεγάλο σουηδό σκηνοθέτη αλλά και αρκετά αυτοβιογραφική καθώς η ίδια η σκηνοθέτιδα έζησε εκεί για ένα διάστημα μαζί με τον σύντροφό της, τον επίσης σκηνοθέτη και σεναριογράφο, Ολιβιέ Ασαγιάς.
Ήρωες της ταινίας, είναι ο Τόνι και η Κρις, σκηνοθέτης ο πρώτος και σεναριογράφος η δεύτερη, οι οποίοι φτάνουν στο ειδυλλιακό Φάρο για να εμπνευστούν. Σιγά-σιγά και καθώς οι μέρες περνούν φαινομενικά ήρεμα, οι δύο ήρωές μας θαρρείς πως μετατρέπονται σε ήρωες του Μπέργμαν και ιδίως της ταινίες «Σκηνές από ένα γάμο». Έτσι ξεκινά μια καθαρά αποδομητική διαδικασία η οποία και θα δημιουργήσει σκιές στη σχέση τους. Και ενώ ο Τόνι έχει απορροφηθεί από την ταινία που ετοιμάζει, η Κρις από την πλευρά της, αρχίζει να συγκεκριμενοποιεί την ιστορία και τους χαρακτήρες του δικού της σεναρίου. Στο οποίο παρακολουθούμε τις σχέσεις ενός ζευγαριού, εμπνευσμένες από έναν δικό της παλιό έρωτα. Η ιστορία αυτή παρουσιάζεται ως μία παράλληλη δράση εγκιβωτισμένη (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη!!!) μέσα στην κυρίως δράση της ταινίας.
Η Μία Χάνσεν-Λοβ σκηνοθετεί μια ταινία σχέσεων, ξεκάθαρα επηρεασμένη από τον Μπέργκμαν -άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός της- μια ταινία στην οποία αναδύονται κρυμμένες επιθυμίες, ανομολόγητα πάθη και συγκεκαλυμένα προβλήματα. Η σχέση του ζευγαριού αρχίζει αργά και σταθερά να αποσταθεροποιείται και οι δύο ήρωές μας μοιάζουν σα να έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε έναν μπεργκμανικό λαβύρινθο χωρίς διέξοδο.
Η ταινία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, τόσο ως αυθύπαρκτη δημιουργία όσο και ως πειραματισμός επάνω στους προβληματισμούς και το κινηματογραφικό σύμπαν του μεγάλου Σουηδού. Τελικά η γαλλίδα σκηνοθέτιδα δεν τα πηγαίνει καθόλου άσχημα. Κατορθώνει να «στήσει» μια ταινία στην οποία η παρουσία του Μπέργκαμν είναι πολύ έντονη τόσο σκηνοθετικά όσο και στους χαρακτήρες. Την ίδια ώρα όμως, φροντίζει -και αυτό πιστεύω πως είναι επιλογή της- να προσθέσει και κάποιες ανάλαφρες πινελιές.
Μια ταινία για τις σχέσεις, την τέχνη και τη ζωή, αλλά και μια ταινία ρίσκο για τη σκηνοθέτιδα. Γιατί πέφτει επάνω της η βαριά σκιά του Ίγκμαρ Μπέργκμαν η οποία, αναπόφευκτα, οδηγεί σε συγκρίσεις. Νομίζω όμως πως ο σωστός θεατής δεν πρέπει να πέσει σε αυτήν την παγίδα, καθώς «Το νησί του Μπέργκμαν» είναι μια ταινία της Μία Χάνσεν-Λοβ και όχι του Μπέργκαν και ως τέτοια και μόνον πρέπει να την κρίνουμε.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com