Στις κάπως υποτιμημένη την εποχή της ταινία «Οι γέφυρες του Μάντισον», με βάση το μπεστ-σέλερ του Ρόμπερτ Τζέιμς Γουόλερ, ο Κλιντ Ίστγουντ αφηγείται μια ασυνήθιστη ιστορία έρωτα, ή, πιο σωστά ενός ρομαντικού, όπως τον φτιάχνει η φαντασία παρά η πραγματικότητα έρωτα ανάμεσα σε μια ήσυχη μεγαλοαστή, παντρεμένη κα με δυο παιδιά, νοικοκυρά κι έναν ελκυστικό, ευγενικό φωτογράφο της National Geographic που έχει αναλάβει να φωτογραφήσει τις διάφορες γέφυρες της περιοχής. Έναν άντρα και μια γυναίκα που συναντιούνται, ερωτεύονται και, ύστερα από αυτή τη «σύντομη συνάντησή» τους (ο Ντέιβιτν Λιν μας είχε δώσει τη δική του άποψη), χωρίζουν.
Εκείνο που κατάφερε ο σκηνοθέτης Ίστγουντ είναι να αφηγηθεί τη συνάντηση αυτή μ’ έναν απλό, όμορφο, δοσμένο με εξαιρετικά πλάνα, τρόπο. Εξαίρετος σκηνοθέτης ηθοποιών, όπως απέδειξε και στις άλλες ταινίες που σκηνοθέτησε, κινεί τον εαυτό του και τη Μέριλ Στριπ, με σιγουριά, με το δίδυμο να εκφράζει τον έρωτά του μέσα από μικρολεπτομέρειες, δοσμένες συχνά έμμεσα και με λεπτότητα, εκμεταλλευόμενος τους φυσικούς χώρους (το απομονωμένο αγρόκτημα στη μέση του πουθενά, στις επίπεδες πεδιάδες της Άιοβα) αλλά και τις εσωτερικές σκηνές στο σπίτι της γυναίκας όπου αυτή, ενώ σύζυγος και παιδιά λείπουν για μερικές μέρες) τον καλεί για ένα παγωμένο τσάι, κι όπου θ’ αναπτυχθεί ο ξαφνικός τους έρωτας – με την εξαίρετη φωτογραφία του Τζακ Ν. Γκριν και υπόκρουση από το ραδιόφωνο ωραία μουσική τζαζ που τόσο αγαπά ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr