Στη δεκαετία του 1990 η βασιλική οικογένεια του Ηνωμένου Βασιλείου περνάει το τριήμερο των Χριστουγέννων στο Κτήμα του Σάντριγχαμ.
Η Πριγκίπισσα της Ουαλίας Νταϊάνα όμως, δυσκολεύεται ψυχολογικά όλο και περισσότερο ν’ ακολουθήσει τις δραστηριότητες των ημερών.
Βιογραφικό δράμα που βρέθηκε δικαίως υποψήφιο για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Στούαρτ, η οποία έχει με τα χρόνια εξελιχθεί σε μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της, πέρα από το μονότονο μπλαζέ ύφος των πρώτων χρόνων της καριέρας της.
Εδώ, η μελαγχολία που μοιάζει πάντοτε να κουβαλάει μαζί της, ακόμα και στους κωμικούς της ρόλους, τη βοηθάει ν’ αναπτύξει διεισδυτικά την καταθλιπτική εκδοχή της Νταϊάνας, καταπιεσμένης από το πρωτόκολλο, κυνηγημένης από τη δημοσιότητα και ταπεινωμένης από την απιστία.
Από τη μεριά του, ο Λαραΐν, ασχολείται για δεύτερη φορά με τη βιογραφία μιας διάσημης συζύγου μετά την παρόμοια πολυβραβευμένη «Jackie» (2016), ακολουθώντας ένα ψυχογραφικό ύφος που απαρνιέται τους συμβατικούς επιδεικτικούς πειρασμούς του είδους για να υπηρετήσει με συνέπεια την απόγνωση της ηρωίδας του. Κάτι τελείως διαφορετικό δηλαδή απ’ αυτό που έκανε ο Όλιβερ Χίρσμπιγκελ στη «Diana» του το 2013 με τη Ναόμι Γουότς.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr