Μια απολαυστική, με σατιρικές αιχμές, κωμωδία των Αργεντινών σκηνοθετών Γκαστόν Ντιπράτ και Μαριάνο Κον, που πρωτοείδαμε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της περσινής 78ης Μόστρας του κινηματογράφου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος του κινηματογράφου παρουσιάζεται μέσα από τον κινηματογράφο με χιούμορ, και καυστική συχνά, σάτιρα, με τα πρωτεία να τα κατέχει το Χόλιγουντ (ποιός έχει ξεχάσει ταινίες όπως «Η λεωφόρος της Δύσεως» του Γουάιλντερ, τις διαφορετικές εκδόσεις του «Ένα αστέρι γεννιέται» με επικεφαλής εκείνη του Κιούκορ, ή το «Η ωραία και το κτήνος» του Βινσέντε Μινέλι, για να αναφέρω μερικές από τις πιο γνωστές).
Η ταινία αναφέρεται σε ένα ηλικιωμένο πάμπλουτο Αργεντινό επιχειρηματία που για να τον θυμούνται αποφασίζει να κάνει δυο πράγματα: να κτίσει μια γέφυρα στο όνομά του (και μετά να τη χαρίσει στο κράτος) και να χρηματοδοτήσει μια ταινία με διάσημους συντελεστές, τόσο από σκηνοθετικής πλευράς όσο και από πλευράς ερμηνειών. Έτσι, η σκηνοθεσία ανατίθεται στη διάσημη σκηνοθέτρια Λόλα Κουέβας (Πενέλοπε Κρουζ), ενώ η ερμηνεία ανατίθεται σε δύο μεγάλα αστέρια της χώρας, τον Φέλιξ Εϊβέρο (Αντόνιο Μπαντέρας) και τον Ιβάν Τόρες (Όσκαρ Μαρτίνεθ).
Ευκαιρία για τους δυο σκηνοθέτες να σατιρίσουν τόσο τον εγωκεντρισμό, τη φιλαυτία, τη ματαιοδοξία, τη ζηλοφθονία και την ανταγωνιστικότητα των ηθοποιών αλλά και τις έμμονες ιδέες και τους διάφορους τρόπους που σκαρφίζονται οι σκηνοθέτες για να βγάλουν στο φως την ερμηνεία που θέλουν από τον ηθοποιό τους, μαζί όμως και τις υποχωρήσεις τους για χάρη της ολοκλήρωσης των φιλοδοξιών τους. Από το στόχο των σκηνοθετών δεν λείπουν και οι παραγωγοί, ιδιαίτερα οι άσχετοι σημερινοί, που χωρίς να έχουν καμία γνώση ή σχέση με τον κινηματογράφο, αποφασίζουν για δικούς τους καθαρά λόγους να χρηματοδοτήσουν μια παραγωγή.
Φτάνει να αναφέρουμε πως υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που το γέλιο είναι από τα πιο σπαρταριστά από την εποχή των κωμωδιών του Τζέρι Λούις και των Μόντι Πάιθον: εκεινη με τη σκηνοθέτρια η οποία, αποζητώντας τον ρεαλισμό στην ερμηνεία μιας συγκεκριμένης σκηνής όπου χρειάζεται να εκφράσουν αληθινό άγχος και φόβο, ανεβάζει ψηλά με γερανό ένα τεράστιο βράχο και αναγκάζει τους δυο ηθοποιούς της να καθίσουν από κάτω, όπου παίζουν τη σκηνή τους τρέμοντας. Σκηνή που δεν σταματά εδώ αλλά έχει και μια, το ίδιο κωμική, σπαρταριστή κατάληξη.
Κι άλλα ωραία, απολαυστικά ευρήματα εμφανίζονται σε όλη τη διάρκεια με τους δυο πρωταγωνιστές να κάνουν πρόβες διάφορες σκηνες τους, με τον καθένα να μην αναγνωρίζει την αξία του άλλου, όπως το εύρημα όπου η σκηνοθέτρια τους «αναγκάζει» να παραδεχτούν την αξία του άλλου. Κι αν κάποια στιγμή τα πράγματα δείχνουν να οδηγούνται στην τραγωδία αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμη εύρημα που, με παρόμοιο χιουμορ οι σκηνοθέτες το ανατρέπουν και το διακωμωδούν. Χωρίς βέβαια τους δυο πρωταγωνιστές, Μπαντέρας και Τόρες, αλλά και την επίσης εξαιρετική ερμηνεία της Κρουζ, ίσως η ταινία να μην είχε το ίδιο εξαίρετο αποτέλεσμα.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr