Χωρίς να γίνεται ποτέ κάτι το αξέχαστο και ακολουθώντας όχι ακριβώς κατά γράμμα την ιστορία, σίγουρα πάντως την «λογική» του ομότιτλου μυθιστορήματος του Κοτάρο Ισάκα στο οποίο στηρίζεται, αυτή η ανάλαφρη περιπέτεια του Ντέιβιντ Λιτς έχει τα φόντα της απόλυτα «καλοκαιρινής» ταινίας, ικανής για χαλάρωση, γέλιο και ξεγνοιασιά – ότι δηλαδή, κακά τα ψέματα, ο περισσότερος κόσμος τον τελευταίο καιρό έχει ανάγκη.
Η ιστορία της λαμβάνει χώρα σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέσα σε ένα τρένο που με αφετηρία το Τόκιο και προορισμό το Κιότο, θα γίνει η αρένα μιας ασταματητης μονομαχίας πληρωμένων δολοφόνων (Μπραντ Πιτ, Ααρον Τέιλορ Τζόνσον, Μπράιαν Ταϊρί Χένρι, Μπαντ Μπάνι), ιαπώνων μαφιόζων (Μάικλ Σάνον), ενός πατέρα που ζητεί εκδίκηση (Αντριου Κότζι), του δικού του πατέρα που θα εμφανιστεί ως από μηχανής θεός (Χιοργιούκι Σανάντα) και μιας διεστραμμένης κοπέλας (Τζόι Κινγκ) που κρατά στα χέρια της την ζωή ενός μικρού παιδιού. Η πλοκή της ταινίας στην οποία ρόλο παίζει και μια βαλίτσα με λεφτά, είναι τόσο μπερδεμένη που μια απόπειρα να περιγράψεις τι ακριβώς γίνεται, μοιάζει αδύνατη.
Ο Λιτς ωστόσο, αν και δεν έχει το «μαγικό άγγιγμα» ενός Κουέντιν Ταραντίνο ή ενός Γκάι Ρίτσι, δεν ενδιαφέρεται και τόσο για την πλοκή, η καλύτερα την χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να πλάσει ζουμερούς ήρωες που κινούν την περιέργεια, είτε λόγω του εκκεντρικού χαρακτήρα τους, είτε των πράξεών τους. Σε αυτούς τον πρώτο λόγο σαφώς έχει ο Πιτ με τα μεγάλα ,κοκάλινου σκελετού μυωπικά γυαλιά και το εντελώς γελοίο καπελάκι του ψαρά με το οποίο κυκλοφορεί προσπαθώντας να γλιτώσει από το γεγονός ότι είναι ο πιο άτυχος άνθρωπος του κόσμου (όπως ο ίδιος λέει «η γκαντεμιά μου έχει πάρει “ληγμένα”»).
Ακόμα και τα ονόματα των ηρώων / δολοφόνων έχουν πλάκα – Lady Bug (Πασχαλίτσα), Λεμόνι, Μανταρίνι, Σφήκα, Λύκος – την ώρα που η μουσική του Ντόμινικ Λούις συμβάλλει έξοχα στην pop αισθητική της ταινίας, της οποίας οι χορογραφίες των σώμα – με – σώμα μαχών είναι άρτια κινηματογραφημένες (όπως είχαμε δει και σε μια προηγούμενη, παρόμοια ταινίας του Λιτς, την «Atomic blonde» με την Σαρλίζ Θερόν). Εν ολίγοις ένα fun movie για να περάσει καλά η ώρα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr