Ένας μοναχικός τριαντάρης καταδικάζεται σε 300 ώρες σωφρονιστικής εργασίας σε γηροκομείο. Μισεί τους γέρους αλλά σταδιακά χτίζει μια φιλική σχέση με όλους και ιδίως με ένα πρώην διάσημο μποξέρ και σχεδιάζουν την μεγάλη ανατροπή.
Είναι αδύνατο να κριθεί το φιλμ με τους γνωστούς όρους και τεχνικές. Τότε θα γράφαμε για διδακτισμό, συναισθηματικές υπερβολές ,αναμενόμενα στερεότυπα, απίθανο σενάριο, μια τεχνητή feelgood κατάσταση. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Μια κωμωδία κοινωνικού τύπου χωρίς προβληματισμούς με μόνη στάση στη ζωή, στο γήρας, στο θάνατο. Τελικά μια ένεση ψυχολογίας ή ψευδαίσθηση ελπίδας με κρυφά χαμόγελα.
Οι υπερήλικες σταρ είναι εκπληκτικοί ,ο Ντεπαρντιέ για Σεζάρ, το μεγάλο ταλέντο Κεβ ΄Ανταμς στα 31του να εξελίσσεται σε πολυεργαλείο. Η συνταγή είναι καλή. Λίγος έρωτας, λίγο ξύλο, μια δόση περιπέτειας, ένα σχέδιο απόδρασης. Ωστόσο όλα αυτά απαιτούν «εμψύχωση» κι αυτή γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χωρίς ενοχές, απροκάλυπτα, πιθανά προβλέψιμα αλλά πάντα χωρίς κυνισμό. Καθόλου συμπτωματικό, στην Ελλάδα μάθαμε για ένα τέτοιο γηροκομείο κάπου στα Χανιά…
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress