Ο Τζορτζ Ρομέρο, που με την ταινία αυτή έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία, θεωρείται από πολλούς ο «πατέρας» των σύγχρονων ταινιών ζόμπι.
Η νύχτα των ζωντανών νεκρών γυρίστηκε με προϋπολογισμό 100.000 δολαρίων και έγινε τόσο διάσημη, που σήμερα περιλαμβάνεται στη μόνιμη συλλογή ταινιών του μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης..
Όλα αρχίζουν όταν δύο αδέλφια επισκέπτονται τον τάφο του πατέρα τους. Ένας ψηλός μυστηριώδης άνδρας τα πλησιάζει, επιτίθεται στο αγόρι και το σκοτώνει. Αυτό το άγριο φονικό στα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας αποτελεί την απαρχή ενός εφιάλτη, που συνεχίζεται αμείωτος στη συνέχεια, για να κορυφωθεί λίγο πριν το φινάλε, με τους νεκρούς να κυκλοφορούν πάνω στη γη και να επιτίθενται στους ζωντανούς, μετατρέποντάς τους σε ομοίους τους, που εξοντώνονται μόνο αν βληθούν στο κεφάλι.
Μία κλασική ταινία τρόμου, λοιπόν, που ανέτρεψε έναν βασικό φιλμικό αφηγηματικό κανόνα, που ήθελε το καλό πάντα να θριαμβεύει στο τέλος, και επαναπροσδιόρισε την έννοια «ζόμπι στην οθόνη»,. Ως κινηματογραφιστής, ο Ρομέρο έφτιαξε την ταινία συνεταιρικά, με χρήματα των κατοίκων της γενέτειράς του, του Πίτσμπουργκ, και έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου φιλμικού κύκλου των ζόμπι, αποσυνδέοντάς τα από τις τελετές βουντού, τη μαύρη φυλή και τη σκλαβιά. Τέρμα πια στα αργόμυαλα τρεκλίζοντα τέρατα. Τώρα τα ζόμπι είναι ζωντανοί νεκροί, μεσοαστοί και λευκοί, που η αποδοχή και επιτυχία της ταινίας μετέτρεψε σε δημοφιλείς φιλμικούς ήρωες, με πλήθος ταινιών, γυρισμένων σ’ ολόκληρη την υφήλιο. Αλλά κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης επανήλθε με τις ταινίες Ζόμπι: Το ξύπνημα των νεκρών (1978) και Η μέρα των ζωντανών νεκρών (1985), ολοκληρώνοντας μία τριλογία. Την οποία, δύο δεκαετίες αργότερα, αποφάσισε να μετατρέψει σε εξαλογία, γυρίζοντας τις ταινίες Η γη των ζωντανών νεκρών (2005), Το ημερολόγιο των νεκρών (2007) και Επιζώντας από τους απέθαντους (2009).
Ανδρέας Κουταλάς