Ηθογραφία εποχής βασισμένη σε νουβέλα της γνωστής για το έργο της «Πέρα από την Αφρική» Κάρεν Μπλίξεν (η οποία στα credits της «Μπαμπέτ» εμφανίζεται ως Άιζακ Ντίνεσεν)
Δανία, 19ος αιώνας. Η Μπαμπέτ (Στεφάν Οντράν) έχει ξεφύγει από την εξέγερση της Κομούνας στο Παρίσι του 1871 και βρίσκει καταφύγιο σε ένα χωριό στη Γιουτλάνδη και σε σπίτι όπου δύο αδερφές, η Μαρτίνα (Μπιργκίτε Φέντερσπιλντ) και η Φιλίπα (Μποντίλ Κερ), είναι έντονα θρησκευόμενες, καθώς μεγάλωσαν με τον ιερέα πατέρα τους που ήταν αντίθετος στο να παντρευτούν, παρόλο που είχαν πολλούς επίδοξους μνηστήρες.
Η ομορφιά και ο χαρακτήρας της Μπαμπέτ βρίσκεται σε αντίθεση με τις όχι άσχημες αλλά συμπαθητικές και συντηρητικές αδελφές που την προσλαμβάνουν και μένει μαζί τους πάνω από 14 χρόνια, μέχρι τη στιγμή που θα κερδίσει το λαχείο και θα της αφήσει. Τους έχει υποσχεθεί όμως ένα μεγάλο παρισινό γεύμα και όταν το πραγματοποιεί, θα αποτελέσει μια γευστική πανδαισία που θα αλλάξει πολλούς χαρακτήρες. Θα είναι μια μεγάλη γιορτή, μια πολυτέλεια και μια αμαρτία για τις αδελφές που δεν τους επιτρέπονταν μέχρι τότε αυτού του είδους οι απολαύσεις.
Βραδυφλεγές αλλά τρυφερό φιλμ, γοητευτικό που έχει σκηνοθετηθεί με λεπτή αίσθηση του χιούμορ και μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες, με ατμοσφαιρική φωτογραφία και γλυκιά μουσική επένδυση. Αποτελεί έναν ύμνο στις ανεπιθύμητες -κατά την προτεσταντική ηθική- γευστικές απολαύσεις (μου θύμισε την αμαρτία του να τρως σοκολάτα στο φιλμ Chocolat του Λάσε Χάλστρομ με την Ζυλιέτ Μπινός) και θυμίζω ότι «Η γιορτή της Μπαμπέτ» απέσπασε Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και BAFTA Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας (ενώ ήταν υποψήφιο και για BAFTA Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας και Καλύτερης Ταινίας) και τέλος ήταν υποψήφιο και για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com/