Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γίρι Μένζελ (βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας) παραμένει, μαζί με τις πρώτες ταινίες των νέων συναδέλφων του, Μίλος Φόρμαν («Πέτρος και Παύλα», 1964, «Οι έρωτες μιας ξανθιάς», 1965), Βέρα Χιτίλοβα («Μαργαρίτες», 1966), Ίβαν Πάσερ («Διακριτικός φωτισμός», 1965) και μερικών άλλων (Γιαρομίλ Γίρες, Βόιτεχ Γιάσνι,Έβαλτ Σορμ, Γιουράι Γιακουμπίσκο), ένας από τους βασικούς δημιουργούς του τσεχικού νέου κύματος, που έκαναν μια λαμπρή εμφάνιση στη Τσεχοσλοβακια της δεκαετίας του ‘60, προσφέροντας μας μια σειρά εξαίρετων ταινιών και κερδίζοντας διάφορα διεθνή βραβεία χάρη στη φρεσκάδα, την τόλμη, και πολύ συχνά το ευπρόσδεκτο, καταλυτικό χιούμορ τους.
Η ταινία παρακολουθεί την αντιηρωική ζωή ενός νεαρού, αφελή υπαλλήλου στο σταθμό τρένου μιας επαρχιακής πόλης, που παρακολουθεί τα τρένα να περνούν: αποτυχημένος στον έρωτα, έτοιμος να αυτοκτονήσει, τελικά θα χάσει την παρθενιά του στην αγκαλιά μιας αγωνίστριας (βρισκόμαστε την εποχή του β´ παγκόσμιου πολέμου και της γερμανικής κατοχής της Τσεχοσλοβακίας) και θα οδηγηθεί σε μια ηρωική πράξη: στην ανατίναξη του τρένου που μεταφέρει τους ναζί. Μια όμορφη πικρόγλυκη ταινία, γύρω από την αθωότητα, δοσμενη με φρεσκάδα, χιούμορ, και μια ελευθερία στην έκφραση που λίγο μετά θα διακόψει η απάνθρωπη εισβολή των σοβιετικών τανκ στην Πράγα.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr