Το καλλιτεχνικό δίδυμο των αδερφών Ρούσο δεν έφτασε να σκηνοθετεί τυχαία την πιο δαπανηρή ταινία στην ιστορία του Netflix. Προτού έρθει η ώρα του "Gray Man", είχαν προηγηθεί τα ιστορικά εισπρακτικά σουξέ των δύο υπερηρωικών "Εκδικητών" και η επίσης Netflix-ική περιπέτεια "Τάιλερ Ρέικ: Η Φυγάδευση", την οποία μπορεί να μη σκηνοθέτησαν, αλλά όντας παραγωγοί βοήθησαν να σπάσει ρεκόρ θεάσεων στην πλατφόρμα. Επομένως, ήταν αυτονόητο πως ο streaming κολοσσός θα εμπιστευόταν τους Ρούσο στο πιο κοστοβόρο πρότζεκτ του, το οποίο επιπλέον έχαιρε λουσάτων πρωταγωνιστών.
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ υποδύεται έναν επιδέξιο πράκτορα της CIA, ο οποίος στρέφεται εναντίον της υπηρεσίας του όταν ανακαλύπτει ορισμένα σκοτεινά μυστικά. Το κυνηγητό που εξαπολύεται ανά τον κόσμο αναλαμβάνει ένας παρανοϊκός πρώην πράκτορας (Κρις Έβανς), τη στιγμή που ρόλο-κλειδί στην κόντρα κρατά άλλη μία special agent (Άνα ντε Άρμας).
Χωρίς ίχνος διάθεσης να τολμήσουν κάτι ξεχωριστό, οι Ρούσο κάνουν τα απολύτως απαραίτητα για να διεκπεραιώσουν τη δουλειά τους. Πρωτίστως, επενδύουν τον λουσάτο προϋπολογισμό τους σε εκκωφαντικά καταιγιστικές μα και φλύαρες σκηνές δράσης, οι οποίες μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνουν την ανούσια ισοπέδωση μιας ευρωπαϊκής πόλης. Όποτε η σκόνη καταλαγιάζει –όχι για πολύ–, τα ηνία παίρνει ένα τεμπέλικα γραμμένο σενάριο που θυμίζει 90s περιπέτεια της σειράς, αλλά χωρίς το ανεπιτήδευτο φαν που, συνήθως, έκανε απολαυστικά αυτά τα φιλμ. Είναι ενδεικτικό πως όταν η πλοκή φτάνει στα μισά, είναι στοίχημα αν θυμούνται και οι ίδιοι οι ηθοποιοί γιατί ξεκίνησαν να πυροβολούν ο ένας τον άλλο ανά την υφήλιο.
Ένα επιπλέον πρόβλημα με το "Gray Man" εντοπίζεται στις βεβιασμένες απόπειρες των Ρούσο να φανούν αστείοι αλλά και σοβαροί ταυτόχρονα. Οι υποτιθέμενες δηλητηριώδεις ατάκες του Γκόσλινγκ περνούν απαρατήρητες, ενώ ο ελάχιστα πειστικός Έβανς ερμηνεύει με επιτηδευμένο coolness το ρόλο του αλλοπρόσαλλου κακού. Έτσι, η ταχείας κατανάλωσης περιπέτεια οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη κατακλείδα η οποία, φυσικά, αφήνει υποσχέσεις συνέχειας…
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr