Το κλασικό νουάρ του Λουί Μαλ από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 επιστρέφει σε νέες κόπιες και αναδεικνύει το πόσο καλά ασκημένος ήταν ο Γάλλος σκηνοθέτης ήδη από το ντεμπούτο του στη μεγάλου μήκους ταινία. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, τα κομμάτια του παζλ είναι διάσπαρτα, διακριτικά και αριστοτεχνικά, σε διαφορετικά σημεία, μέχρι που στο φινάλε παίρνουν τις θέσεις τους το ένα δίπλα στο άλλο, για να συμπληρώσουν τη μεγάλη εικόνα. Την ίδια στιγμή, η αυτοσχεδιαστική μουσική του Μάιλς Ντέιβις είναι ο επιπλέον πρωταγωνιστής στην ταινία, που χωρίς να επιζητά να στρέψει τους προβολείς πάνω της, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο, υποβάλλοντας ατμόσφαιρα και συναίσθημα.
Κώστας Ζαλίγκας
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eleftherostypos.gr