Η πιο ενδιαφέρουσα ταινία της εβδομάδας, πηγαία σινεφιλική, βαθύτατα πολιτική, νοσταλγική, απλή στην κατανόηση και γεμάτη ειλικρινή αισθήματα είναι «Η Χαμένη Σκηνή» του Ζαν Γιμού. Πρώην φυλακισμένος και μακριά από τα εγκόσμια, κυνηγά ανελέητα μια αντρικά ντυμένη κοπέλα που θα κλέψει τις μπομπίνες με τα φιλμ από τα επίκαιρα. Όσο το μυστικό του παραμένει καλά κρυμμένο για εκείνο το καρέ από το φιλμ (που τόσο αγωνιά να δει να προβάλλεται), τόσο η σχέση κλέφτη και θύματος θα αναπτυχθεί αντισυμβατικά.
Όλα αυτά ενώ οι θεατές στο μικρό χωριουδάκι είναι αποφασισμένοι να δουν την ταινία που θα ακολουθήσει τον επικαίρων, αφού παράχθηκε για να τονίσει το εθνικό αίσθημα. Ο Γιμού είναι μαέστρος πολυπρόσωπων κονσέρτων. Με την «Χαμένη Σκηνή» αποτίνει φόρο τιμής στον εμπορικό κινεζικό κινηματογράφο αλλά και τις γενιές που μεγάλωσαν με αυτόν, χωρίς στιγμή να αποφεύγει την κριτική του πολιτεύματος ή της λογοκρισίας. Η -ας την πούμε όχι προβλεπόμενη- ολοκλήρωση της ιστορίας, δείχνει τη μαεστρία του σαν μια ζεστή αγκαλιά σε μια τέχνη που αργοπεθαίνει μαζί με τις αρετές που έφερε, αυτή του κινηματογράφου.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr