Πρόβατα εναντίον λύκων
Το σχήμα «καλοί εναντίον κακών» το συναντάμε σε έναν μεγάλο αριθμό ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου. Πολλές φορές ο διαχωρισμός έχει να κάνει με εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους δίνοντας έτσι και μια κοινωνική διάσταση στις ταινίες αυτές. Ιδιαίτερα σε κάποια κινηματογραφικά είδη ο διαχωρισμός είναι ξεκάθαρος βάζοντας από τη μια τους μεν κι από την άλλη τους δε. Συχνά όμως οι ρόλοι εμπλέκονται κι έτσι σε πολλές περιπτώσεις οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες κινούνται στα όρια μεταξύ καλού και κακού με αποτέλεσμα να βρίσκονται μια από τη μια και μια από την άλλη πλευρά. Με λίγα λόγια μας λένε πως ο άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος αλλά είναι ικανός και για τα δύο και για το καλό και για το κακό. Η επιλογή ανήκει στον ίδιο.
Τι συμβαίνει όμως όταν επιλέγουμε να παίξουμε έναν ρόλο που είναι δικός μας; Τι συμβαίνει όταν ο καλός προσπαθεί να γίνει κακός για να αντιμετωπίσει τον πραγματικά κακό; Με λίγα λόγια, τι συμβαίνει όταν τα πρόβατα θέλουν να παραστήσουν τους λύκους για να αντιμετωπίσουν τους πραγματικούς λύκους;
Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος με την «Αγέλη προβάτων», μας μεταφέρει σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Εκεί ζει ο Θανάσης, ιδιοκτήτης ενός ανθοκομείου ο οποίος είναι χρεωμένος σε έναν τοπικό τοκογλύφο, το Στέλιο. Όταν ο Στέλιος διαπιστώνει πως ο Θανάσης αδυνατεί να τον ξεχρεώσει, αποφασίζει να βάλει δυο μπράβους να τον εκφοβίσουν. Ο Θανάσης ευρισκόμενος σε αδιέξοδο αποφασίζει να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τον τοκογλύφο για να σώσει την επιχείρηση αλλά και την οικογένειά του. Έτσι απευθύνεται στο Αποστόλη, έναν παλιό του φίλο και ιδιοκτήτη ενός ψιλικατζίδικου, με τον οποίο οι σχέσεις του είχαν διαταραχτεί στο παρελθόν επειδή ο Θανάσης πλάγιαζε με τη γυναίκα του. Οι δυο άνδρες γνωρίζουν πως κι άλλοι συμπολίτες τους είναι θύματα του Στέλιου. Αποφασίζουν, λοιπόν, να τους μιλήσουν και να συνασπιστούν όλοι μαζί ώστε να διεκδικήσουν κάποια καλύτερη συμφωνία η οποία θα τους επιτρέψει να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Εν τω μεταξύ οι δύο μπράβο έχουν φτάσει στην πόλη και η σύγκρουση ελλοχεύει.
Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όπου συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα όπου, δικαίως κατά τη γνώμη μου, αγαπήθηκε από το κοινό κερδίζοντας μάλιστα και το αντίστοιχο Βραβείο Κοινού για ταινία του τμήματος αυτού. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που η ταινία βρίσκει το δρόμος της προς τις αίθουσες και εύχομαι το πλατύ κοινό πλέον να την εκτιμήσει. Η «Αγέλη προβάτων» είναι ένα δείγμα δυνατού και φωτεινού κινηματογράφου με έξυπνο σενάριο και στιβαρή σκηνοθεσία που κρατούν τους θεατές σε εγρήγορση καθώς η δράση κορυφώνεται. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την ταινία ως ένα νεοελληνικό γουέστερν, καθώς διαθέτει όλα σχεδόν τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό το κινηματογραφικό είδος. Δηλαδή έχει καλούς, κακούς, συμμορίες, αρχηγούς, εκδίκηση, έρωτες κ.λπ. Και, επί πλέον, με ευφάνταστη κινηματογράφηση καθώς η κάμερα ακολουθεί τη δράση και παρατηρεί σαν άγρυπνο μάτι από διάφορες πλευρές ανθρώπους και καταστάσεις. Υπάρχει δε μια συγκεκριμένη σκηνή που μου άρεσε ιδιαίτερα. Είναι εκείνη που η συμμορία των καλών έχει ακινητοποιήσει τον έναν μπράβο, σκηνή βγαλμένη απευθείας από τις ταινίες του Σέρτζιο Λεόνε.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν και απρόβλεπτες σεναριακές ανατροπές, όπως με ένα γυναικείο φουλάρι ξεχασμένο στο αυτοκίνητο ου Θανάση. Το οποίο όλοι οι θεατές περιμένουν να παίξει κάποιον ρόλο στη δράση, όπως και συμβαίνει, μόνον που γίνεται με τρόπο και σε χρόνο που δεν περιμένει κανείς. Κι αυτού προηγουμένως η κατάσταση έχει περιπλακεί επικίνδυνα. Κι αυτό έχει συμβεί επειδή μια αγέλη άκακων προβάτων προσπαθεί να παραστήσει τους κακούς λύκους. Το μόνο που μένει είναι να μάθουμε αν θα τα καταφέρουν, αν θα μπορέσει το κακό, μεταμφιεσμένο σε κακό, να νικήσει το αληθινό κακό! Με λίγα λόγια αν οι εκμεταλλευόμενοι θα μπορέσουν να τα βάλουν με τους εκμεταλλευτές, για να μην ξεχνάμε και την κοινωνική διάσταση της ταινίας του Δημήτρη Κανελλόπουλου.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com