Μπρα ντε φερ μοναξιάς με εξάρτηση. Υπάρχει νικητής; Ίσως μόνο το Las Vegas, ο χώρος όπου -καλή ώρα- χάλασε τα δημιουργικά χρόνια της καριέρας του ο Έλβις, έφτασε στην καλλιτεχνική απομόνωση η -ασθενής πλέον- Σελίν Ντιόν, χάθηκαν περιουσίες, φούσκωσαν μπουφέδες με υπερβολικές δόσεις θαλασσινών και η μοναξιά βυθίστηκε στα ποτήρια με ένα παγάκι σημαδούρα, μπας και κανένας καλοπροαίρετος συνδαιτημόνας έρθει και ακούσει όσα πνίγει η ψυχή μας στο αλκοόλ. Ο Μάικ Φίγκις σκηνοθετεί όχι την καλύτερη ταινία του (το Miss Julie όπως και το Timecode σε ειδικές συνθήκες προβολής, είναι κλάσεις ανώτερα), αλλά σίγουρα την πιο εμπορική του, χαρίζοντας στον Νίκολας Κέιτζ μια οσκαρική ερμηνεία και στην Ελίζαμπεθ Σου μερικές από τις πιο εσωτερικές ερμηνείες της καριέρας της.
Ένας αλκοολικός σεναριογράφος πάει να παίξει τη ζωή, την καριέρα και την αξιοπρέπεια του στο Las Vegas. Εκεί γνωρίζει μια πόρνη που αντισυμβατικά θα του ανοίξει ένα άλλο παράθυρο στη ζωή του, εκεί που οι μαύρες μέρες δεν κρίνονται για το χρώμα και τη διάθεσή τους. Μόνο από μνήμης -και λίγες στιγμές προτού την ξαναδώ στη μεγάλη οθόνη-, το «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» είναι σαν το ποτό που θα μετουσιώσει την ευθυμία σε λήθη, τον πόνο σε καταγεγραμμένη ανάμνηση και την αυτοκαταστροφή σε αγάπη.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr