Βασισμένο στο δέκατο διήγημα του Τζο Χιλ, που δεν είναι άλλος από τον γιο του Στίβεν Κινγκ, το Νεκρό Τηλέφωνο δεν θα μπορούσε να μην έχει μεταφυσικά στοιχεία που υπερβαίνουν το αιματοβαμμένο αδιέξοδο το οποίο διαδραματίζεται στο προαστιακό Κολοράντο των ’70s.
Πρωταγωνιστής είναι ο έφηβος Φίνι, ντροπαλός μαθητής και καλός στο μπέιζμπολ, που δέχεται εκφοβισμό από τους συμμαθητές του, άγριο στρίμωγμα από τον αλκοολικό πατέρα του και εγκάρδια υποστήριξη από τη μικρότερη, θρήσκα, αν και αθυρόστομη αδελφή του, που είναι δυνατότερη ως χαρακτήρας, έτσι ξεπερνάει με τσαμπουκά την κακοποίηση που δέχεται κι αυτή από τον χήρο πατέρα. Τα απόκοσμα όνειρα της μικρής Γκουέν μοιάζουν κληρονομημένα από τη μητέρα τους που έχασε τα λογικά της πριν οδηγηθεί στην αυτοκτονία.
Η κοινότητα συγκλονίζεται από την εξαφάνιση μαθητών, όλων αγοριών, και ο Φίνι πέφτει επίσης θύμα απαγωγής από τον Αρπαχτή, έναν κλόουν που τον φυλακίζει σε ένα ηχομονωμένο υπόγειο που έχει μόνο ένα στρώμα, ένα αποχωρητήριο κι ένα μαύρο τηλέφωνο αποσυνδεδεμένο. Το θέμα είναι πως ο Φίνι το ακούει να χτυπά, απαντά και από αυτό που ακούει από την άκρη της γραμμής πρέπει να βγάλει συμπεράσματα γρήγορα, αν θέλει να σωθεί. Ο Αρπαχτής υποβάλλει τον Φίνι στον πειρασμό ενός παράξενου παιχνιδιού απόδρασης.
Μεταφορικά, είναι μια ωδή στο επώδυνο τραύμα της ενηλικίωσης. Κυριολεκτικά, ωστόσο, ξεκινώντας σαν επεισόδιο της «Ζώνης του Λυκόφωτος», το Νεκρό Τηλέφωνο εξελίσσεται σε θρίλερ με τα ξαφνικά, εμφατικά scares που χαρακτηρίζουν το σινεμά είδους του Σκοτ Ντέρικσον, αποκτά σχετικό σασπένς όταν οι άγνωστες κλήσεις βγάζουν νόημα, αλλά κολλάει στον άνευ ανάπτυξης ή επεξήγησης μονοδιάστατο, θεατράλε κακό του Ίθαν Χοκ, ένα υβρίδιο Joker και It, που θυμίζει απαισιότερους και πιο ζουμερούς, χαμογελαστούς μασκοφόρους.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr