Αν κάτι εκτιμώ στα καθαρόαιμα θρίλερ τρόμου, είναι όταν επιτρέπουν στον τρόμο να λειτουργήσει υπόγεια, χωρίς δηλαδή την ευκολία του χυμένου κατάμουτρα αίματος, προκειμένου να στραφεί η ματιά από την οθόνη λόγω της απώθησης (που φυσικά, σε κάποιους προκαλεί γοητεία). Τον τελευταίο καιρό έχουμε δει θαυμάσιες ταινίες που ακολουθούν αυτή την «λογική», ανάμεσά τους το «X» του Τάι Γουέστ, το «TheMen» του Αλεξ Γκάρλαντ, όπως και το «Antlers» του Σκοτ Κούπερ με το αποκαλυπτικό πρόσωπο του μικρού πρωταγωνιστή του, Τζέρεμι Τ. Τόμας.
Σε αυτή την «συνομοταξία» ταινιών ανήκει και το «Νεκρό Τηλέφωνο» του Σκοτ Ντέρικσον όπου επίσης πρωταγωνιστεί παιδί, ο Μέισον Θέιμς, επίσης πολύ καλός. Θύμα απαγωγής ενός κατά συρροή απαγωγέα παιδιών και δολοφόνου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Θέιμς θα βρεθεί μόνος σε ένα δωμάτιο, όπου σανίδα σωτηρίας του φαίνεται ότι μπορεί να γίνει ένα εκτός λειτουργίας μαύρο τηλέφωνο. Ο Ντέρικσον χειρίζεται ελεύθερα την πραγματικότητα με την φαντασία και παρότι το σενάριο κινείται και στις δύο κατευθύνσεις όχι πάντα με ισορροπία, δέχεσαι την υπερβολή γιατί σε έχει «πιάσει» η ατμόσφαιρα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr