Όταν η Ζαντ (η Γαλλοαλγερινή Λινά Κουντρί) επιστρέφει στην κυρία Έστερ την τσάντα της που έκλεψε με τη φίλη της στο παρισινό μετρό δεν μπορεί να φανταστεί πως η ζωή της πρόκειται ν’ αλλάξει: αφού ξεπεράσει την αρχική της ταραχή, αλλά και τη χαρά που ξαναβρήκε τον σταυρό του Δαυίδ, και την καλέσει σε δείπνο, η γυναίκα που εργάζεται ως ράφτρα στον οίκο Ντιόρ εδώ και δεκαετίες βλέπει κάτι ιδιαίτερο στη νεαρή κοπέλα και την παίρνει υπό την προστασία της.
Οι συνάδελφοι της ειδικευμένης στην υψηλή ραπτική, που ωστόσο εξαναγκάζεται σε συνταξιοδότηση λόγω ηλικίας, στοιχηματίζουν πως θα τα παρατήσει από την πρώτη μέρα, αλλά η σχέση δυναμώνει, όχι με μαγικό τρόπο, αλλά από ανάγκη. Η Έστερ (ως συνήθως ακριβής η έμπειρη Ναταλί Μπαΐ) νιώθει παραγκωνισμένη, είναι δύσθυμη, νευρική και απογοητευμένη και έχει από καιρό κόψει τις γέφυρες με την κόρη της, ενώ η Ζαντ προέρχεται από ένα περιβάλλον χωρίς προοπτικές και βρίσκει ένα επαγγελματικό αποκούμπι, ένα μητρικό υποκατάστατο χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, και μια πρόσκληση.
Η σκηνοθέτις Σιλβί Οαγιόν, που αφιερώνει την ταινία στην κόρη της Ζαντ (και στις καλοπροαίρετες γυναίκες), παραλληλίζει με επιτυχία τη σημασία στη λεπτομέρεια και τον λεπτό χειρισμό των πολύτιμων υλικών με την υπομονή που χρειάζεται μια σχέση για να ευδοκιμήσει. Σε μια πρώτη ματιά η Υψηλή Ραπτική έχει ομοιότητες με την Αόρατη Κλωστή του Πολ Τόμας Άντερσον και το συγκεκριμένο métier, αν και η γαλλική ταινία κινείται σε άλλο πνεύμα και στοχεύει σε διαφορετική «λύτρωση», όπως δείχνει το φινάλε.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr