Για τις ανάγκες της αφήγησης θα την αποκαλέσουμε ακολούθως. Η συνταξιούχος εκπαιδευτικός Νάνσι Στόουκς, δεν ήταν ούτε υπόδειγμα πρωτοποριακής εκπαιδευτικού, ούτε μια γυναίκα που είχε ζήσει τη ζωή της με πάθος. Ξενέρωτη, συντηρητική και χήρα, αναζητά τον ξανακερδισμένο χρόνο προσλαμβάνοντας τον Λίο Γκράντε έναν αμφισεξουαλικό ερωτικό σύντροφο που θα της ανοίξει νέους ορίζοντες στη ζωή της. Όταν όμως η επαφή παραγάγει συναισθήματα, όλα θα αλλάξουν.
Όσοι και όσες δεν γνωρίζουν τον συντηρητισμό που ποτίζει την καθημερινότητα της μέσης βρετανίδας, θα δουν τη βρετανικής κοπής κωμωδία μονοδιάστατα. Στην πραγματικότητα όμως, είναι μια έξω καρδιά ταινία για την αγάπη του πρεσβύτερου εαυτού μας, το body shaming και τη σημασία της οργασμικής ανατριχίλας που πνίγεται στην καθημερινότητα.
Η Έμμα Τόμσον είναι συνταρακτική στην απλότητα της· με την ερμηνεία της γράφει μια βίβλο για την αυτοεκτίμηση και τη δεύτερη ευκαιρία στην εκτός νεότητας ωριμότητα. Δεν ευχόμαστε «Καλή τύχη (στον) Λίο Γκράντε» αλλά ευτυχισμένη ζωή σε όσους θα μας προβληματίσει. Το τέλος της covid δωματίου ταινίας είναι η πιο ζεστή αγκαλιά την αυτοεκπλήρωση και το body shaming.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr