Σε μια λαϊκή γειτονιά στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης, της αναζωπύρωσης του φασισμού και της πανδημίας, μια ομάδα δεκαοχτάχρονων μαθητών καταδιώκει όλους όσοι είναι απλώς διαφορετικοί και δεν συμφωνούν με τις ιδέες τους...
Η ταινία του Βασίλη Δούβλη ξεχωρίζει αυτή τη χρονιά, γιατί μας θυμίζει ποσό μας λείπει ο σύγχρονος κοινωνικός κινηματογράφος, εκείνος που μπορεί να γίνει εργαλείο προβληματισμού και αντιπαράθεσης, εκείνος που θα επιλέγαμε να δούμε μαζί με τα παιδιά μας. Λειτουργεί σαν καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας, μιλώντας στον νου και την καρδιά του θεατή, χωρίς να επιχειρεί να δώσει έτοιμες απαντήσεις. Εχοντας σαν αφετηρία όσα συμβαίνουν στα σχολεία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, προσπαθεί να διερευνήσει τις ευθύνες της κοινωνίας και μέσα στο σκοτάδι να ανοίξει ένα παράθυρο στο φως, να δώσει ελπίδα. Επίκαιρο, ουσιαστικό, χωρίς τίποτα περιττό, ούτε στην αφήγηση ούτε στη σκηνοθεσία, με ντοκιμαντερίστικη υφή, μια κάμερα που κινείται συνεχώς, είναι μια ιστορία φτιαγμένη από τη ματιά των 18χρονων παιδιών. Των δικών μας παιδιών. Να πάτε μαζί τους, αξίζει τον κόπο.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr