Διάχυτη η αίσθηση τρυφερότητας στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Γούση, η οποία διακρίθηκε στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και έχει συγκεντρώσει αρκετές υποψηφιότητες στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μια μελαγχολική γυναίκα ντυμένη στα μαύρα, ένας άντρας, πιο πολύχρωμος στην ενδυμασία, ένα Peugaut ονόματι Ζορζ, ένα νησί του Ιονίου. Η γυναίκα δείχνει να βρίσκεται εκεί χωρίς συγκεκριμένο λόγο, ο άντρας με ένα μεταλλικό κουτί παραμάσχαλα, προσπαθεί να θάψει την θεία του εκεί που η μακαρίτισσα θα ήθελε.
Με μια εξαιρετική αίσθηση του πλάνου και με πειραματισμούς στην φωτογραφία του Γιώργου Κουτσαλιάρη που δίνει ένα τόνο μετα-αποκαλυτικής ατμόσφαιρας, ο Γούσης στήνει αυτή την απλή ιστορία περιπλάνησης, μοναχικότητας και κυρίως, ανθρώπινης επαφής από την οποία δεν λείπει το σασπένς όπως και το χιούμορ (η σκηνή με τον ξενοδόχο όπως και τον υπάλληλο του νεκροταφείου εκκλησίας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα). Η χημεία ανάμεσα στην ψευδο -βαμπ ηρωίδα της Ελενας Τοπαλίδου και τον «χύμα» αλλά «σπαθί» Αντώνη Τσιοτσιόπουλο λειτουργεί αποτελεσματικά σε μια ταινία που με τον τρόπο της έχει κάτι να πει για την ανάγκη της ανθρώπινης επικοινωνίας σε μια εποχή που αυτή η έννοια τείνει να φύγει από τη ζωή μας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr