Μετά την αριστουργηματική τριλογία του, γνωστή ως «τριλογία του Απού» και τις εξίσου αριστουργηματικές «Δωμάτιο μουσικής» («Jalsaghar») και «Μεγαλούπολη» (Mahanagar), ο Ινδός σκηνοθέτης Σατιαζίτ Ρέι επιστρέφει με το «Nayak: ο ήρωας», μια ακόμη σημαντική ταινία, είδος μελέτης χαρακτήρων.
Με αφορμή το ταξίδι του από την Καλκούτα στο Δελχί για να παραλάβει το βραβείο του, ο διάσημος σταρ του κινηματογράφου Αρίνταμ Μούκερτζι βρίσκει την ευκαιρία να επανεξετάσει την μέχρι τότε καριέρα του αλλά και να αντιμετωπίσει τη μοναξιά και την ανασφάλεια του, καθώς και τον φόβο μιας μελλοντικής αποτυχίας.
Στο τρένο για το Δελχί, που καλύπτει και το μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας, ο Αρίνταμ θα συναντήσει διάφορους θαυμαστές, μαζι και μια νεαρή δημοσιογράφο, που αν και αρχικά δεν ενδιαφέρεται για τον κινηματογράφο, αποφασίζει τελικά να του πάρει συνέντευξη, πείθοντας τον να μιλήσει για πράγματα διαφορετικά από τις συνηθισμένες κοινοτοπίες που ο Αρίνταμ δίνει στον Τύπο για να κρατάει το ιμάτζ που αναμένουν από αυτόν οι θαυμαστές του.
Μέσα από τις εξομολογήσεις του, τα φλας-μπακ στο παρελθόν του, τα όνειρα και τους εφιάλτες του (σε μια σκηνή τον βλέπουμε να περπατάει μέσα από λόφους χαρτονομισμάτων και τελικά να πνίγεται σε μια κινούμενη άμμο από χαρτονομίσματα), ο Ρέι σκιαγραφεί το πολύπλευρο πορτρέτο του φιλμ σταρ πρωταγωνιστή του, που τα διάφορα προσωπικά του προβλήματα δεν διαφέρουν από εκείνα των άλλων ανθρώπων, όπως ο Ρέι μας παρουσιάζει μέσα από παράλληλες «παρεμβάσεις» στη διάρκεια του ταξιδιού.
Με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του εξαίρετου, τακτικού του συνεργάτη, Σουμπράτα Μίτρα, με μια κάμερα που περιφέρεται με άνεση ανάμεσα στα βαγόνια και τους διαδρόμους του τρένου, με την ωραία μουσική (του ίδιου του Ρέι) και με εν στιλ ανάμεσα στον κοινωνικό ρεαλισμό των πρώτων ταινιών του και εκείνο των ταινιών του Μπουνιουέλ και του Μπέργκμαν (στις ονειρικές, εφιαλτικές σκηνες του), ο Ρέι έφτιαξε μια ακόμη θαυμάσια ταινία που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να εκπλήσσει αλλά και να επηρεάζει σύγχρονους σκηνοθέτες.
Ο Ούταμ Κουμάρ, ο πιο διάσημος σταρ των μεγάλων ινδικών επιτυχιών της τότε εποχής, ερμηνεύει τέλεια, ένα, κατά κάποιο τρόπο, ρόλο παραπλήσιο με τον εαυτό του, έχοντας στο πλάι του τη θαυμάσια Σαρμίλα Ταγκόρ (μακρινή συγγενή του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ), που, στο ρόλο της προοδευτικής δημοσιογράφου, παρασύρει τον Αρίνταμ, με απόλαυση, μαζί και δύναμη και χιούμορ, σε ένα παιχνίδι εξομολογήσεων γύρω από την πραγματική καριέρα και τη ζωή του (ανάμεσα τους και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στην πρώτη του ταινία).
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr