Την πολιτική διαφθορά και καταπίεση καθώς και τη βία του κράτους καταγγέλλει στην τολμηρή ταινία του «Κατ’ οίκον περιορισμός», ο Ρώσος σκηνοθέτης Αλεξέι Γκέρμαν Τζούνιορ, που προηγούμενες ταινίες του είδαμε τόσο στο φεστιβάλ του Βερολίνου («Ντοβλάτοβ», όσο και σ’ εκείνο της Βενετίας («Χάρτινος στρατιώτης», που κέρδισε και το Αργυρό Λιοντάρι).
Ήρωάς του, τη φορά αυτή, είναι ο Νταβίντ (πολύ καλή ερμηνεία από τον Μέραμπ Νινίντζε), ένας καθηγητής σε ρωσική επαρχιακή πόλη, που αποφασίζει να ξεσκεπάσει τον δήμαρχο της περιοχής για διαφθορά, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί ο ίδιος για δήθεν υπεξαίρεση και να καταδικαστεί σε κατ’ οίκον περιορισμό, μέχρι την αναμονή της δίκης.
Σε μια περίοδο που το ρωσικό κράτος του Πούτιν όχι μόνο περιορίζει ολοένα και περισσότερο τα δικαιώματα των πολιτικών του αλλά και συλλαμβάνει τους πολιτικούς του αντιπάλους (ανάμεσα στα πρόσφατα παραδείγματα αναφέρω εκείνο του Αλεξέι Ναβάλντι καθώς και του σκηνοθέτη Κίριλ Σερεμπρένικοβ, που κατηγορήθηκε, όπως και ο ήρωας της ταινίας, για υπεξαίρεση, και παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό για 18 μήνες), η ταινία του Γκέρμαν παραμένει μια ταινία δοσμένη με ξεχωριστή δύναμη, ταυτόχρονα μια γενναία κραυγή, όχι μόνο για τη Ρωσία του Πούτιν αλλά αλλά και για άλλες χώρες που κάτω από τον μανδύα της δημοκρατίας οδηγούνται σε παρόμοιες απαράδεκτες, αντιδημοκρατικές αδικίες.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr