Τέσσερις ταινίες του Λίαμ Νίσον παίχτηκαν στην Ελλάδα μέσα σε ένα μόνο μόλις χρόνο – «Εντιμος κλέφτης», «Προστάτης», «Δρόμος από πάγο» και «Μεσάζοντας» – και σε όλες ο Ιρλανδός ηθοποιός υποδύεται πάνω- κάτω το ίδιο πράγμα: ήρωες μοναχικούς, αγέλαστους, βασανισμένους και πεισματάρηδες που πρώτον δεν νιώθουν και τόσο καλά με τον εαυτό τους και δεύτερον αντιμετωπίζουν με το μυαλό και το όπλο τα ποικίλα προβλήματα που τους περιστοιχίζουν.
Για να γυρίζει τόσες πολλές παρόμοιες μεταξύ τους ταινίες, σημαίνει ότι παρά τα 70 στα οποία οδεύει (τα κλείνει τον Ιούνιο), ο Νίσον έχει μεγάλη ζήτηση, έστω και αν οι τρύπες στα περισσότερα από τα σενάρια που επιλέγει είναι τόσες πολλές που σου δίνουν την εντύπωση ότι οι σεναριογράφοι προσπαθούν να βγάλουν νερό απ’ το πηγάδι χρησιμοποιώντας σουρωτήρι.
Προφανώς αυτό δεν έχει και τόση σημασία για το κοινό που φαίνεται ν’ απολαμβάνει αυτόν τον μεγαλόσωμο γοητευτικό Ιρλανδό ενώ παιδεύεται ποικιλοτρόπως, όπως ακριβώς συμβαίνει στη «Μνήμη του δολοφόνου» μακράν την καλύτερη ταινία των τεσσάρων νέων αυτής της εβδομάδας αλλά και ανώτερη των τεσσάρων που αναφέρθηκαν πιο πάνω.
Είναι επίσης το αρκετά παραλλαγμένο ριμέικ μιας βέλγικης ταινίας ονόματι «De zaak Alzheimer», άγνωστης εδώ καθότι ποτέ δεν την είδαμε στις ελληνικές αίθουσες. Και στις δύο ταινίες, ο κεντρικός ήρωας, ένας επαγγελματίας δολοφόνος που θέλει να τα παρατήσει (απαραίτητο κλισέ στις ταινίες με επαγγελματίες δολοφόνους), έχει ένα τρομερό μειονέκτημα: την σταδιακή απώλεια μνήμης.
Ξέρει ότι πλέον η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και θέλει, για πρώτη φορά, να κάνει κάτι καλό: αρνούμενος να σκοτώσει παιδί, κανόνας ηθικής που ποτέ δεν έχει παραβεί, έρχεται αντιμέτωπος με τους εργοδότες του (μια αλλόκοτη παρουσία της Μόνικα Μπελούτσι) και προσπαθεί να γκρεμίσει την διεφθαρμένη αυτοκρατορία τους. Το ανθρώπινο traffickingανάμεσα στο Μεξικό και τις ΗΠΑ παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία όπου θα βρούμε και έναν ηθικό (και επίσης προβληματικό) πράκτορα του FBI(Γκάι Πιρς) τον οποίο ο δολοφόνος διαχειρίζεται όπως εκείνος θέλει.
Γυρισμένη σε αυθεντικούς χώρους του Μεξικού και του Τέξας και σκηνοθετημένη από τον έμπειρο Βρετανό Μάρτιν Κάμπελ (δημιουργό του «CasinoRoyale» αλλά και της εξαιρετικής σειράς «Theedgeofdarkness») η «Μνήμη του δολοφόνου» ξεφεύγει από την πεπατημένη, αποκτά μια πολύ πιο σκοτεινή εικόνα από αυτή που περιμένεις και κινεί το ενδιαφέρον κυρίως ως το ψυχολογικό πορτρέτο του κεντρικού της ήρωα, ο οποίος ποτέ δεν ωραιοποιείται και (ευτυχώς) ποτέ δεν αποκτά την εικόνα ενός σούπερμαν.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr