Η δεύτερη ενδιαφέρουσα ελληνική ταινία που εμφανίζεται στις αίθουσες και σχετίζεται με την τεκμηρίωση είναι το «Τελευταίο ταξίδι» (2022) του Άρη Χατζηστεφάνου το οποίο μοιάζει με ένα σύντομο χρονικό της Ιαπωνίας, άξονας του οποίου το κείμενο που έγραψε για την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου ο Νίκος Καζαντζάκης, το οποίο ακούμε δια στόματος Γιάννη Αγγελάκα (και λίγο σε αφήγηση Ολιας Λαζαρίδου/ Γαλάτεια Καζαντζάκη – Αλεξίου). Σύγχρονες ασπρόμαυρες εικόνες από την ζωή των «ανθρώπων – μυρμήγκια» (σε ότι τουλάχιστον αφορά την εργασία), αρχειακό υλικό από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παράξενα γραφικά ή και κινούμενα σχέδια, την ώρα που το πνεύμα του Καζαντζάκη διατυπωμένο σε κείμενο κατά την διάρκεια του ταξιδιού που έκανε στην Ιαπωνία το 1935 νιώθεις να σε στοιχειώνει.
Η Ιαπωνία στο κέντρο των μεγάλων συμφερόντων των υπερδυνάμεων, η Ιαπωνία των παραδόσεων που σιγά -σιγά χάνονται, η Ιαπωνία των ανθρώπων που οδηγούνται στην αυτοκτονία μη αντέχοντας την υπερβολική δουλειά, η Ιαπωνία του θρυλικού αυτοκράτορα Χιντεγιοχι (τον οποίο βλέπουμε «μεταλλαγμένο» σαν βίντεο γκέιμ), η Ιαπωνία -παλιά αρχόντισσα που μετατρέπεται σιγά-σιγά σε μεγάλο χωριό, η Ιαπωνία, με άλλα λόγια μέσα από την διεισδυτική μα και ποιητική ματιά ενός ευρωπαίου διανοουμένου, μεταφερμένη σε εικόνες κάτω από μια σκηνοθετική «ανάγνωση» που χαίρει ιδιαιτερότητας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr