Στην ουσία, αυτή η ταινία είναι το όμορφα διατυπωμένο και υπέροχα κινηματογραφημένο σχόλιο του σκηνοθέτη Στέλιου Χαραλαμπόπουλου προς την δράση της Φιλικής Εταιρίας πριν από την επανάσταση του 1821 · κάτι σαν φόρος τιμής προς τους «ανώνυμους» αγωνιστές που έδωσαν τις δικές τους μάχες για την απελευθέρωση αλλά επειδή δεν έγιναν ποτέ «σταρ», αναπόφευκτα ξεχάστηκαν. Με άξονα την δράση στην Ελλάδα ενός εκπροσώπου της Φ. Εταιρείας, του Ιωάννη Φίλωνα (Τίμος Παπαδόπουλος), ο Χαραλαμπόπουλος έπλασε μια μυθοπλαστική ιστορία βουτηγμένη σε μια θάλασσα από πραγματικά γεγονότα για τα οποία οι περισσότεροι δεν έχουμε ιδέα.
Γι’ αυτό και ο σκηνοθέτης ένιψε με σχολαστική φροντίδα την δραματουργική φαντασία με τα oncamera τεκμήρια δια στόματος έγκριτων ιστορικών όπως οι Βασίλης Παναγιωτόπουλος (ιστορικός – Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών), Όλγα Κατσιαρδή Χέρινγκ (καθηγήτρια ειδική στην διασπορά και στον φιλελληνισμό – Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο) και οι καθηγητές Θανάσης Χρήστου και Βαγγέλης Καραμανωλάκης. Δεν θα έλεγα ότι ο «Ανεμος ελευθερίας» φτάνει την μεγάλη σκηνοθετική στιγμή του Χαραλαμπόπουλου στη «Νύχτα που ο Κωνσταντίνος Καβάφης συνάντησε τον Φερνάντο Πεσόα». Θα ήμουν ψεύτης όμως αν δεν παραδεχόμουν ότι παρακολουθώντας τον «Ανεμο ελευθερίας» ένιωσα τις γνώσεις μου για την ελληνική επανάσταση όχι ακριβώς να εμπλουτίζονται αλλά να μπαίνουν (και) σε ένα άλλο πλαίσιο, απλώς επειδή η ταινία με έκανε να σκεφτώ πτυχές του αγώνα στις οποίες ποτέ δεν έδωσα την σημασία που έπρεπε.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr