Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μπλέρτα Μπασόλι και η πρόταση του Κόσοβου για το Οσκαρ διεθνούς ταινίας φέτος, αυτή η ταινία συνδυάζει εντέχνως το βαρύ παρελθόν και την τραγωδία του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου πολέμου, με το εξίσου βαρύ παρόν και την ανάγκη που επιβάλλει η ίδια η ζωή «σε αυτούς που έμειναν» να προχωρήσουν. Βεβαίως, η αλλαγή για κανέναν δεν είναι εύκολη, ακόμα και όταν (ή ακριβώς επειδή) συναρτάται με την εξέλιξη.
Όμως, όπως βλέπουμε στην περίπτωση της μελισσοκόμου Φαρίγε (εξαιρετική παρουσία της αλβανίδας, γεννημένης στο Κόσβο, Ιλκα Γκάσι) η αλλαγή είναι προτιμότερη από την ακινησία, την στασιμότητα, την αναπόληση των παλιών καλών εποχών, την μούχλα μέσα στον θρήνο της απώλειας. Κάτοικος ενός μικρού χωριού, όπου το κουτσομπολιό και οι μικρότητες (χαρακτηριστικά των μικρών κοινωνιών) είναι ο χειρότερος εχθρός της εξέλιξης, η Φαρίγε, μητέρα δύο παιδιών και ίσως χήρα διότι ο σύζυγός της αγνοείται, θέλει να κοιτάξει τον ήλιο και όχι να παραμείνει στην σκιά, όπως το περιβάλλον της επιβάλλει.
Θέλει να μάθει να οδηγεί αυτοκίνητο (κάτι απαγορευτικό για τις γυναίκες του χωριού), θέλει να ρισκάρει με έναν συνεταιρισμό για το εμπόριο του εκλεκτού της αϊβάρ (μια πικάντικη σάλτσα από πιπεριές), θέλει με άλλα λόγια να ανοίξει τα φτερά της. Άλλος ένας γενναίος χαρακτήρας που όσο πιο σφιχτά κλειστό κρατά το στόμα της, τόσο πιο ανοιχτό σε ιδέες και όρεξη για δουλειά είναι το μυαλό του. Να μια πραγματική ηρωίδα των καιρών μας που δεν μιλά μόνο για τα δικαιώματά της αλλά πράττει. Γιατί στην πράξη φαίνεται ο πραγματικός αγωνιστής και αυτό λέει η ταινία, με ευθύ, λιτό, ουσιαστικό τρόπο.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr